Αύριο Χριστούγεννα κι έξω η μοναξιά ζητιάνα λέει κάλαντα. Λίγο πριν γυρίσει στο παγκάκι ένα κοράκι προσγειώθηκε απαλά σε χείλος κάδου. Αύριο Χριστούγεννα κι έξω η μοναξιά ζητιάνα δε σαλεύει.
Αλίμονο! δεν είναι πια ένα επιπόλαιο καλοκαίρι. Επίσημα καταδικάστηκε σε ορυχείο με ζώα εξόριστα πικρά νερά στείρα εδάφη. Αλίμονο! δε θα ξανακουστεί το τραγούδι του δάσους.
"Eσύ θ' αλλάξεις τον καιρό... τον κόσμο όλον τον χαλασμένο;" μασούσαν όλοι οι συνετοί που πρόθυμα το τυπικό του βίου ακολουθούσαν. Αυτό το κάρβουνο "γιατί;" ποτέ δεν τους βασάνισε πυρακτωμένο...
Απέναντι στων άδικων το κάστρο Με όπλο το απόγυμνο κορμί μας Για όσα με βία μας έχουν πάρει Πέσαμε, καθώς πέφτει κάποιο άστρο. Ήθελαν να μας δούνε νικημένους Να βρέχει στην υπόλοιπη ζωή μας Μα δε τους κάναμε αυτή τη χάρη · Παλέψαμε για τους αδικημένους.
Ούτε μιλιά δε βγάλαμε -τα μέλλοντα κι ας μόλεψαν!- για 'κείνα που δε βόλεψαν... (Θ' αφήναμε αμήχανους τους αποδέκτες...) Για τους συμπλέκτες... που μας αφήσαν σ' ανηφόρες πάνω στις δύσκολες τις ώρες.
Έβαλε τίτλο ένας σοφός Από συμβούλιο σοφών: "Νοημοσύνη τεχνητή: Αφανισμός προ των πυλών για την ανθρώπινη φυλή..." Κι όμως, εγώ σκέφτομαι πως ο πλανήτης θα 'ναι ευγνώμων! "Μια επαλήθευση απλή των φυσικών του νόμων δοσμένη από τη μηχανή..."