Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2019

κανονικότητα

Πουτάνα της υστεροφημίας! Κωλοτούμπες κάνεις ίσα να δεις τυπωμένο το ονοματάκι σου ή δημοσιευμένο και στο έσχατο κωλοιστολόγιο. Μετά έρχεται ένας ωραιότατος χάκερ (μεγαλύτερος από τον χρόνο δεν υπάρχει) ή ένα ωραιότατο έμφραγμα ή εγκεφαλικό κάνουν ένα τυπικό μνημόσυνο όσοι σε θάβαν ζωντανό κι όλα ξανά τραβούν για τον χαρτοπολτό.

το χαρτί

Και ξαφνικά αντί για τον πατέρα σου έχεις στα χέρια σου ένα χαρτί. Ύστερα καταθέτεις και το χαρτί. Δεν έχεις τίποτα.

η στάση

Στον φωτεινό πίνακα δεν αναγγέλλονται δρομολόγια. Τόση ώρα καθισμένος εδώ και κανένας δεν πάτησε. Μόνο ένας σκύλος μετράει τις ανάσες του στο κρύο. Ψαχουλεύω τις τσέπες του παλτού μου, αλλά βρίσκω μόνο χνούδια κι ένα διαφημιστικό κουτάκι σπίρτα. Δεν πειράζει, μου γνέφει, αυτή η στάση δεν υπάρχει παρά μόνο για τους αδέσποτους. 13/12/2019 Αλλιώς

προορισμός

Είχα περπατήσει με ψιλόβροχο όλη την απόσταση Κάστρα-Πανεπιστήμια. Λίγο πιο κάτω, κοντοστάθηκα. Έσκυψα λίγο κι είδα απ’ το παράθυρο της τσαγερί. Κάποια ομιλία ή παρουσίαση. Ψόφια πράματα. Το βλέμμα μου έμεινε αφηρημένο πάνω στη μακάρια φάτσα ενός που χασμουριόταν. Και μιας που το υπερβολικά βαμμένο της πρόσωπο φωτιζόταν απ’ την οθόνη του κινητού. Χθες κάπου διάβασα, σε 75.000 χρόνια το Voyager θα προσεγγίζει το α Κενταύρου, 4,3 έτη φωτός μακριά. Προχώρησα παρακάτω. Έξω απ’ την Έκθεση, πλάι στα δολοφονημένα δένδρα των Χριστουγέννων, με πρόλαβε για τα καλά η βροχή. Μέχρι την παραλία, τ’ αθλητικά μου μούλιασαν εντελώς. Στάθηκα βαρύς στο ξύλινο ντεκ, με τα χέρια στις τσέπες, μην ξέροντας τι να κάνω. Αν ήμουν χείμαρρος, εδώ θα τέλειωνε ο προορισμός μου.

από συγκίνηση

Τίποτα να μην κινείται. Να παραλύσουν όλα. Όχι για μια μέρα. Για πολλές μέρες. Φωτιές να διαλύσουν τα δακρυγόνα. Να δακρύζεις μόνο από συγκίνηση. Πίσω απ' τα οδοφράγματα να θαφτούν οι κερδοσκόποι να ανθίσουν οι έρωτες να γραφτούν ποιήματα να ξεμυτίσει μπορεί και το αύριο.

γκλίτερ

Θυμόμαστε τα ταξίδια από τα μαγνητάκια του ψυγείου. Κρεμόμαστε από στολίδια κι από μπιχλιμπίδια. Καπιταλισμέ, πόσο γκλίτερ ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε. 22/1/2020 Μονόκλ

και δες, κατράμι πώς γίνεται το μέσα

Προς τι οι πόζες; Της Marlboro θυμήσου τον καουμπόη. Και δες, κατράμι πώς γίνεται το μέσα απ' τα πακέτα. Δεν τα σηκώνουν όλοι τα ποιήματα, τη μαύρη πίσσα. Υγιεινιστής να 'μενες καλύτερα. Και καριερίστας. 28/11/2019 Βασίλης Κουντζάκης-Ακάλυπτος χώρος

η καλημέρα

“Καλημέρα σας, σας τηλεφωνώ για μια προσφορά που είναι αδύνατο ν’ αρνηθείτε... Έχετε λίγο χρόνο;" Βελούδινη χροιά είχε η φωνή αυτής της κοπέλας που μιλούσε βιαστικά, στην άλλη άκρη.  “Ακούστε, καλή μου δεσποινίς, η προσφορά σας δεν με ενδιαφέρει. Σε μιαν άλλη πραγματικότητα θα μου διαβάζατε, ίσως, ποιήματα. Αργά, χωρίς καμιά σκηνοθεσία, ανυπόκριτα. Πιστέψτε με, τότε θα ήταν μάλλον αδύνατο να σας αρνηθώ. Καλημέρα.”

οι κλειδαριές

Σαν τι ν’ αναπολεί κάποιος που ερωτεύτηκε, είναι σα να ονειρεύτηκε μες σε θολό γυαλί.  Βρεγμένο σκηνικό και σκουριασμένο κάγκελο, περίμενε έναν άγγελο σε γη και ουρανό.  Βλέπει τις κλειδαριές μνημεία δίχως κίνηση, μια κάποτε συγκίνηση για άγουρες καρδιές. 7/11/2019 ToKoskino 13/12/2019 Ποιητικός Πυρήνας

το μαντρί

Βιάστηκες κι εσύ σε (γνωστό) μαντρί να μπεις περιοδικού, του ενός και του αλλουνού ψευτοαριστερού πατημένη ουρά να καταντήσεις. Έπρεπε ν' ακουστείς, να διαβαστείς, έπρεπε να καθιερωθείς, είχες και μια ψυχή να πουλήσεις. Γράφε τις καινοτόμες μπούρδες σου, λοιπόν, πέρνα τες μετά σε καρμπόν, μ' επίθετα κατάλληλα να τις στολίσεις. Μες στον καιρό αυτόν τον ζηλευτόν έγιναν τυπικό προσόν οι υποκλίσεις..

στατικό

Αντί να πάρεις τους δρόμους, σε λαστιχένιους διαδρόμους περπατάς, στο ίδιο σημείο παραμένοντας.

ξένος ήμην

Παίρνω το δρόμο μου και πάω και άνθρωπο δεν απαντάω. Κι άνθρωπο δεν απάντησα, την ξενιτιά καζάντισα. Εμπρός, ο αρχαίος πειρασμός μου λέει "πέσε, είναι γκρεμός". Πλούτη, βασίλεια, μεγαλεία και φουσκωμένα και γελοία λειριά και αξιώματα που θα τα φαν τα χώματα. "Ύπαγε οπίσω μαύρο φίδι, της ερημίας το στασίδι δοξαστικό του άλλου κόσμου φως, αποκάλυψη εντός μου. Κι η αγάπη και η στέρηση γαλήνια εγκαρτέρηση". 13/12/2019 Αλλιώς

το ευτυχισμένο μονοπάτι

Κάθε πρωί, τους ζεστούς μήνες, απολαμβάνει το μπάνιο του στη λίμνη. Ρηχή και το νερό κρυστάλλινο. Του αρέσει να μαζεύει διάφορα πολύχρωμα βότσαλα. Έχει στολίσει μ' αυτά την καλύβα του. Συνηθίζει να κολυμπά πολλή ώρα, παρατηρώντας τα ψάρια να χορεύουν γύρω του. Το δάσος, όπου κατοικούν πανάρχαια πνεύματα, τόσο πλούσιο κι αμόλυντο. Βρίσκει στις βόλτες του γλυκούς και νόστιμους καρπούς κι ωραίους ίσκιους. Βρίσκει ξέφωτα με απαλό χορτάρι. Χορταίνει ήλιο και καθαρό αέρα. Καθώς παίρνει το ευτυχισμένο μονοπάτι της επιστροφής, τραγουδά στ' αγριμάκια. Εκείνα στέκονται και τον ακούν υπνωτισμένα.

τα ξέφτια

Κάθε που παίρνει να χειμωνιάζει ξηλώνει τις φθαρμένες του φανέλες. Περνάει μ' αυτές τα βαριά έπιπλα, ξανά και ξανά τις επιφάνειες. Τρίβονται με τη σκόνη, σκορπίζουν οι κλωστές του κάποτε ρούχου. Δεν απομένει συνοχή. 11/10/2019 Μονόκλ

το σανδάλι

Η φωνή του λαχειοπώλη διαπεραστική πρωί πρωί μες στην κατάμεστη αίθουσα: «Ποιος θέλει τρία εκατομμύρια; Τρία εκατομμύρια!.. ποιος τα θέλει;» Ρουφώ τη σοκολάτα μου απαθής κοιτώντας κλεφτά προς τη στάση του ΚΤΕΛ απέναντι. Τακτοποιεί την εμπριμέ βαλίτσα της έτοιμη για το μεγάλο ταξίδι. Ισιώνει τα πυκνά μαλλιά της. Χαϊδεύει το σανδάλι της. Ένα απαλό αεράκι μου δροσίζει το σβέρκο. Στους ανεμιστήρες της οροφής αναγνωρίζω τις λαιμητόμους. 4/10/2019 Στάχτες 19/4/2021 Στίγμα Λόγου

το χνώτο

Έκπτωτοι άγγελοι τ' αδέσποτα σκυλιά κάτω απ' τα πεύκα Ψώρα κι αφαγιά κουφάρια ζωντανά σκιές του δάσους Βρωμάει το χνώτο σου άσπλαχνη πόλη μου χαρτοβασίλειο Και δεν κατέληξες σ' ένα γαμημένο γενικό συμπέρασμα. 11/10/2019 Μονόκλ

ανονείρευτη

Γλυκά που σ' αγκαλιάζει απόψε η τεμπελιά, σαν μπέρτα υπερήρωα που αποφάσισε ν' αποσυρθεί, έχοντας μπουχτίσει την ανθρωποσφαγή. Ανάβαλε, λοιπόν, ―ας πάνε στα τσακίδια! ― ανάβαλε και γύρνα στο γλυκό σου στρώμα· και γύρνα στη γλυκιά σου γη, την ανονείρευτη. 11/10/2019 Μονόκλ

το χρυσόψαρο

Ρώτησα την υπάλληλο στο πρωτόκολλο να μου πει γιατί δε ζει το χρυσόψαρο στη γυάλα απέναντι. Αυτή αρκέστηκε να μου δώσει ένα λευκό χαρτάκι με τυπωμένο έναν αύξοντα αριθμό κι όπως έφευγα μου ψιθύρισε: η αλήθεια βρίσκεται με τους πεθαμένους. 10/8/2019 Στιγμές 4/10/2019 Στάχτες

η διαφάνεια του νερού

H διαφάνεια του νερού το πρωινό αεράκι κι ο ήλιος με τα σύνεργα μικρού παιδιού όλη μερίτσα να χτίζει ένα καστράκι.

οι κάκτοι και οι ποιητές

Οι κάκτοι και οι ποιητές φυτρώνουνε στις ερημιές, μ΄ ελάχιστο μόνο νερό και καθαρό ουρανό. Στους κάκτους και στους ποιητές τ' αγκάθια είν' το προφανές, μα υπάρχει σάρκα τρυφερή κι υπομονή. Τους κάκτους και τους ποιητές φαγάνες αεικίνητες, που οικόπεδα μετρούν τη γη, τους ξεριζώνουν μια εποχή. 6/9/2019 Στιγμές 4/10/2019 Στάχτες

κόβε και μοίραζε

Στους στραγγισμένους τη ζωή, ρίχνουν πασπάλισμα τη μεταφυσική. Απόψε τόση η τεμπελιά, κόβε και μοίραζε φιλιά. Το κάθε ζούδι, κάθε πουλί, το σύμπαν όλο ακινητεί στου μάγουλού σου την ελιά, κόβε και μοίραζε φιλιά.

εφ' ω ετάχθη

Άπό μικρός στη γαλαρία Στα πίσω πάντοτε θρανία Στα πίσω πάντοτε καθίσματα Στους πίσω τάφους.

Η θεά των ενοικίων

Αμπελοφιλόσοφοι ηθοποιητές, λαϊκοδιδάσκαλοι καθοδηγητές, πήξαν τα ματάκια μου στις εξαργυρώσεις, τάλαρα στα τάλαρα, δόσεις πα στις δόσεις.. Μάζευε χρωστούμενα θεά των ενοικίων, μα να είσαι και φετίχ συ των Εξαρχείων, όλα βολικά, γαμώ!, όλα θα μας πάνε, κι αν πρέφα μας πάρουνε, πάλι θα γελάμε.. Τούτο το κουτόχορτο, διάολε, δε στερεύει, στρίψε και για πάρτη μου κι άστο να δουλεύει..

παρακλητικό

Μυθικά πουλιά και ζώα στο ανάγλυφο της Θάσου, παραδίπλα η αρχοντιά σου με μιαν έκφραση αθώα. Μάρμαρο ζωντανεμένο στου Λιμένα την αλέα, Διόνυσε εσύ Ζαγρέα λύπου έναν πεθαμένο. Ναυαγό μέσα στην πλάση δω τον ξέβρασε το κύμα, φύλαξέ του κάποιο μνήμα στα πυκνά παρθένα δάση.

προσευχή

Τα καλά και συμφέροντα πανάγαθε και σήμερα στο σπιτικό μας μέχρι το φράχτη μας και παραέξω το παλιάμπελο ας καεί. Για τη δορά μας Εσύ μερίμνησε κι εμείς πολύ σεβαστικοί άνθρωποι πήλινοι και πραχτικοί θα φέρουμε όπως υποσχεθήκαμε ως την πόρτα Σου το κάτι τι.. 13/10/2019 Ologramma

Ο Τριαντάφυλλος

Τι με έσπρωξε προς την ποίηση; Η πρώτη μου ίσως σχολική ανάμνηση. Η εντονότερη οπωσδήποτε. Πρώτη μέρα της Πρώτης Δημοτικού. Καλοσιδερωμένο πριν τον αγιασμό τον βλέπω από τα κάγκελα. Τον κυνηγούν τον κλωτσούν και τον φτύνουν. Ο Τριαντάφυλλος ο σπαστικός ο προβληματικός. Μόνος κι αβοήθητος. Μάταια να προσπαθεί να προστατευθεί να τους αποφύγει. Πικρά από τότε δεν παύω να επαληθεύω τι σόι ανθρωπάκια αποτελούν το παραγέμισμα αυτού του κόσμου.

δώρο κι αντάλλαγμα

Καμιά πρωτοτυπία στο να είσαι κυνικός. Πορεύσου προς το αμετάκλητο κρατώντας λίγη στάχτη, και κανένας πειρασμός δεν καίγεται να μπει στο διάβα. Δώρο κι αντάλλαγμα σου έχει η αλήθεια την περιπλάνηση.

η άλλη μέρα

Δουλεύει καλά τις αντιθέσεις. Ξεδιαλεγμένα τα ουσιαστικά. Περασμένα από οντισιόν τα επίθετα. Επαναλαμβάνει τα ρήματα φωναχτά. Το καθαρογράφει. Το ταχυδρομεί. Ξυπνάει την άλλη μέρα το πρωί. Τρώει τρεις φέτες τοστ, αυγά, μπέικον. Πίνει τέσσερα φλιτζάνια γαλλικό καφέ. Καπνίζει μισό πακέτο τσιγάρα. Κι ύστερα πάει και θαλασσοπνίγεται, αφήνοντας δυο νοίκια απλήρωτα. 28/7/2019 Στιγμές

τ' απαραίτητα

Δες, η θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι. Φύλακες κάκτοι έρημων μονοπατιών. Τ' απαραίτητα μόνο.

χειμέριο κύμα

Όλοι είχαν φύγει πια. Ξεχειμώνιαζαν στην πόλη. Όταν αποχωρούσε κι ο τελευταίος, έσκαγε μύτη ο Φίλιππος. Ο Φίλιππος απεχθανόταν το καλοκαιρινό πλήθος των παραθεριστών. Βρώμιζαν την παραλία, μόλυναν τη θάλασσα και τον αέρα. Οι ρύποι τους εξαπλώνονταν σε ομόκεντρους κύκλους. Μα, όταν ερχόταν το φθινόπωρο και το μέρος ερήμωνε, η φύση προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της. Και τα κατάφερνε θεαματικά, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της άνοιξης, οπότε ο κύκλος επαναλαμβανόταν. Παρέα του Φίλιππου ήταν τα αδέσποτα. Ένα τσούρμο σκυλιών όλων των αποχρώσεων και των μεγεθών, γινόταν η ουρά του το χειμώνα. Παρατημένα από τους ιδιοκτήτες τους, θεονήστικα κι αποσκελετωμένα, τον έβλεπαν ως επί Γης σωτήρα. Κι αυτός χαιρόταν να τα χαϊδεύει, να τα κανακεύει. Μπορούσε ακόμα να τους δίνει το φαΐ του κι ο ίδιος να μένει νηστικός. Έτσι κι αλλιώς στεγνός, την έβγαζε σπαρτιάτικα, κατασταλαγμένος χρόνια σε μια διαπίστωση: Τα δίποδα είναι αχάριστα ζώα. Καμία σχέση με τα τετράποδα. Εκείνα ξέρουν να ανταποδίδουν τ

Ο απών

Η ψυχή μου πάλλεται μια τρικυμία στα σπαραγμένα σωθικά του κόσμου. Κανείς, λέω, κανείς δεν θα αντιληφθεί την απουσία, αφού Κανένας τ' όνομα. O απών απών.

το μελτεμάκι

Με το πάτημα ενός κουμπιού, μελτεμάκι μες στο δωμάτιο. Κάποια απάτητη αμμουδιά, σ' ένα πόστερ απέναντι.

το σκουλήκι

Έναν λωτό κάθε βράδυ και το πρωί απ' την αρχή. Τόσα χρόνια βαστάει αυτό ώστε όσοι δοκίμασαν αλίμονο να παρακάμψουν το βραδινό απ' το ευλύγιστο σκουλήκι της θύμησης βρήκανε τέλος.

Ιούλης

Τέτοια μέρα θα χτυπούσε το τηλέφωνο. Έσβησες τον αριθμό από τη μνήμη. Τι νόημα είχε. Τέτοιες ηλίθιες όμως μέρες γενέθλια και γιορτές το περιμένεις πάντα να χτυπήσει.

το μέλλον

Πούθ' έρχεται το μέλλον... Ρωτάς στα σοβαρά εμένα, ένα βότσαλο που ελπίζει το βυθό.

ανάβοντας το φως

Έτσι όπως απότομα σε αντικρίζω Ανάβοντας το φως του μπάνιου Μαύρη στιλπνή μου κατσαρίδα Πλάσμα ανθεκτικό του Κάτω Κόσμου Άραγε κάποιο μήνυμα μου φέρνεις; Ποιο κι από ποιον; Έλα και πες σ' εμένα τον ανήλιο Ευθύς αμέσως αποκρίσου! Έλα και πες, πριν σε πατήσω.

στο σπουδαστήριο

Ακριβώς απέναντι, μελετούσε επιτύμβιες επιγραφές. Με κατάλαβε που την παρατηρούσα και σήκωσε ελαφρά το αρχαϊκό κεφάλι της. Στο ερευνητικό της ακόμα βλέμμα, απάντησα χαμηλόφωνα: ‘’Ξέρεις, λεν όλα τα ίδιο…’’. ‘’Μήπως μπορώ, λοιπόν, να μάθω ποιο είναι αυτό; ’’, μου έκανε σοβαρά και κάπως ειρωνικά, λάμποντας τα μάτια. ‘’Ζήσε! Ζ ή σ ε!’’, αναφώνησα ερωτευμένος. 7/6/2019 Τοίχου του ετέρου

πολύ μακρινό

Παλιώνει το διαμέρισμα μαζί με την ένοικό του. Τη βλέπω που βγαίνει στο μπαλκόνι μετρώντας τους περαστικούς με μια σιωπηλή και τόσο ευγενική απελπισία. Ποτίζει τις γλάστρες της βρέχει τα γυμνά της πόδια κι ονειρεύεται ακρογιαλιές πολύ μακρινές. Ούτε που φαντάζεται πως το μακρινό θα το έκανα, τώρα κιόλας, κοντινό. Μα δεν είναι αυτό. Ποτίζει τις γλάστρες της βρέχει τα γυμνά της πόδια κι ονειρεύεται ακρογιαλιές προ πολλού χαμένες. 13/6/2019 Οι Ποιητές που αγάπησα 15/6/2019 Στιγμές

φετίχ

Αν ήμουν μούμια αιγυπτιακή, θα 'χα έναν ήλιο πάνω απ' το κεφάλι μου και σκαλισμένα φυλαχτά από φαγεντιανή, για τη βουτιά στη Στύγα. Αν ήμουν μούμια αιγυπτιακή, θα 'χα έναν σκύλο φύλακα να με περνά απέναντι και μια αγελάδα το μαστό της να μου δίνει. Τέσσερα σκεύη θα κρατούσανε τα μέσα μου, κι όλο το βιός μου θα κλεινότανε μαζί μου. Άμμος θα σκέπαζε το πέρασμα · θα 'μουν κατάστικτο κουτί. Κι ούτε θα μ' έκλαιγες,  μικρή μου.

έχω στην πλάτη

Έχω στην πλάτη μιαν ουλή σα να με κάρφωσαν πισώπλατα. Ανάγλυφος εκεί, ψηλαφητός ο πάλαι τρόμος. Τι αλοιφές, τι γιατρικές, τι επιθέματα … Έχω στην πλάτη μιαν ουλή που θα με θάψουνε μ’ αυτή. 21/5/2019 Στιγμές 25/6/2019 Στάχτες

Η επιμονή

Πάνω απ' τις λαϊκές τ' απομεσήμερο γυροφέρνουν οι γλάροι. Τόσοι πολλοί, δεν φτάνουν όμως την επιμονή των ανθρώπων με τα καρότσια. Καθώς οι γλάροι έχουν και τη θάλασσα.

βουβό σινεμά*

Μην τις σηκώνεις έτσι άδειες τις βαλίτσες παριστάνοντας τον αποκαμωμένο ταξιδιώτη ―   η κινούμενη εικόνα προδίδει ξεβρακώνει. Μην σκουπίζεις το μέτωπο με το μανίκι έτσι ανίδρωτος. *Από την αδημοσίευτη ποιητική συλλογή:  Ποιήματα με σηκωμένο δάχτυλο...

πόντος αρυτίδωτος

Μ' ένα βαπόρι μπαρκάρεις κάποια μέρα, στον αγύριστο. Πόντος αρυτίδωτος. Τα πάντα πια αγνοείς. 19/6/2019 Μονόκλ

τα πράγματα των ποιητών

                                        Στη Θάλεια Τα πράγματα συχνά των ποιητών βρίσκονται πεταμένα στα σκουπίδια, χαρτιά χαρτάκια φάκελλοι, καρμπόν! τα τρων εις το εξής τα μαύρα φίδια. Και συγγενείς και φίλοι αδιαφορούν ―σάμπως σε θέση να εκτιμήσουν― κοιτάζοντας να τα ξεφορτωθούν, την άδεια τους γωνιά να ξεσκονίσουν. Μόνο κανένα χέρι σπλαχνικό ενός που άνθρωπος δεν εσπλαχνίσθη, χωρίς αντάλλαγμα και μερτικό σώζει τον ποιητή καλή τη πίστει.

υπνωτισμός

―Ρεπόρτερ ξένων εαυτών, υπνωτιστή των προηγούμενων ζωών, βούτα στους αιώνες που διαβαίνουν, για να μας πεις όσα συμβαίνουν. ―Φως παύει το φως κατάντικρυ σαν σταθείς στον όντως ήλιο. Το μαύρο με το μαύρο όλως λογαριάζεται.

χαϊκού του χαπιού

Πικρό το χάπι και δεν καταπίνεται, συμποιητά μου... Με τόσα σάλια, δεν σε φοβάμαι όμως. Θα ξεγλιστρήσει.

το ματωμένο

Δέρμα σαν φιδιού μαρτυρά τα χρόνια της, τα χρόνια του μαρτυρίου. Δέρμα, να πεις, απαράλλαχτο ― φολίδες αποκρουστικές απ' τις εκ νέου προσαρμογές, το ματωμένο σούρσιμο. Ολόσωμο πνιχτό πουκάμισο που δεν δύναται να πετάξει.

εκλογή

Ο τηλεοπτικός ντελάλης θα το 'χετε προσέξει ξελαρυγγιάζεται γκαρίζοντας την τιμή του ευτελούς προϊόντος. Κατά τούτο στέκεται ειλικρινέστερος του πολιτικού που αποσιωπά το τίμημα της ευτέλειας.

στις κυλιόμενες

Έφερνε ο αέρας λυγμούς του Καζαντζίδη από κάποιο παλιό κασετόφωνο ― είμαι τόσο πολύ κουρασμένος μονολόγησε ας άνοιγε τώρα η γη να με καταπιεί · χωρίς να καταλάβει πώς βρέθηκε μπρος στις κυλιόμενες για τον ηλεκτρικό.

τις πυραμίδες σκέφτομαι

Τις πυραμίδες σκέφτομαι στη στεγνή έρημο: βασίλεια που παραδόθηκαν ―ουρές των ερπετών, σβησμένα ονόματα βουβών νεκροπόλεων, άμμος, προπαντός· άμμος θριαμβεύουσα, από τον κώλο του Τουταγχαμών  ως τα κλειστά παπούτσια των τουριστών.

πες το όπως θες

Το λες λιμάνι, κι όμως δε βγάζει πουθενά. Γαμώ τους υπερρεαλιστές κι όλους σου τους πραγματιστές. Πες το όπως θες, εμένα δε με βγάζει πουθενά. *** Και σε είδα στο δρόμο. Και μου είπες "θα τα πούμε..." Και δεν τα είπαμε.

déjà vu

Διασχίζω το μεγάλο δάσος, την περιοχή των λύκων. Φεύγουν τα σύννεφα κοπάδια, πάνω από ένα χλωμό φεγγάρι. Κάτω απ' τις φτέρνες μου ακούω το τρίξιμο ξερών κλαδιών, των αναρίθμητων στρωμένων φύλλων· το κρώξιμο το μακρινό μιας κουκουβάγιας. Σφίγγω κατάστηθα τη νύχτα, μάλλινη κάπα μου. Σε μια διχάλα φτάνω και σ' ένα ξέφωτο. Θυμάμαι αυτό το μέρος. Περνούσα πάλι από 'δω. Έχουν όλα ξανασυμβεί.

ειρηνικό

Σε τόση μάζα πλαστικό, είπες σημαντικό το βήμα που σου δόθηκε. Έτσι το τίμησες. Δεν επιθύμησες άλλο από λέξεις, που μ' ένα χέρι στο βυθό ξεδιάλεξες να σε ξεπροβοδίσουν.

σε βρίσκει η πίεση

Ήρθανε κι ήρθαν γραμματείς ήρθανε φαρισαίοι, ήρθανε συναξαριστές ήρθανε και αθέοι... Γνώριμοι κι όλοι οι πρόεδροι προστάτες με προστάτη, μα με τα κάλλη σου εσύ εξπέρ στη φρεναπάτη... Κι αν τα γραπτά, όσα πλάσαρες είν' για τα πανηγύρια, τα μέλη που σε πρότειναν όμως γερά ποτήρια... Τα μέλη σου, αχ τα μέλη σου! και άγιο κολάζουν, ποιος τη γαμεί την ποίηση λεν σαν τα χαλβαδιάζουν... Η ποίηση κι η πίεση μία ανάσα δρόμος, δυο επιφωνήματα ηδονής και ένας νεκροτόμος. 22/3/2019 Οι Ποιητές που αγάπησα

περισυλλογή

Το σκούρο μπουκαλάκι με το φάρμακο δίπλα του έγραφε Immortalitas . Η ημερομηνία λήξης ήταν ξεθωριασμένη (ολοφάνερο πως είχε μείνει καιρό αζήτητο στη βιτρίνα). Ωστόσο, εντός παραλληλόγραμμου πλαισίου, διαβαζόταν ευκρινώς ακόμη η προειδοποίηση: “Σε περίπτωση υπερδοσολογίας δεν υπάρχει αντίδοτο”. 15/3/2019 Μονόκλ

παλάντζο

Σε μιαν έρημο και να βαδίζεις. Να έχεις απαρνηθεί τα εγκόσμια, να συνεχίζεις. Ούτε προβλέφθηκαν οάσεις, μόνον άμμος. Και ήλιος που δεν μπορείς να του κρυφτείς. Στη χάση του ζυγίζει ο νους για ιδανικότερο φονιά εκείνον ή την παγωνιά. 25/6/2019 Στάχτες

το χάος προκαταβολικά

Ακόλουθοι του κάθε ψευτομύστη, του ποιητή όχι. Όχι του ποιητή: πού συμβουλές ο ποιητής, πού περιστέρια στο μανίκι... Δεν τάζει, ούτε τον νοιάζει                    να 'χει ακολούθους. Το χάος κατάπιε προκαταβολικά, την κουταλιά του άνοστου γλυκού σας δεν τη βαφτίζει ωκεανό. Δεν προχωρά βάσει σχεδίου. Προ πάντων,                   καν δεν προχωρά ― άραξε κάτω απόνα δένδρο, πέταξε κλαδιά. Έγινε ο ίδιος δένδρο και σας περιγελά.

κοσμικό

Σύμπαν τρύπα μαύρη που πάλλεται, πού το εδώ και τι το απόψε; Εκδοχές ανακάτευε και κόψε! ― η παρτίδα δεν αναβάλλεται.

η απόχη

Σκυλιά φιλοδοξίας κυνηγιάρικα μας πήραν στο κατόπι. Κάποτε παριστάναν τα χαδιάρικα, μα ήταν πριν πιαστούνε στην απόχη... Τώρα πιστά γαβγίζουν σ' άλλους κύρηδες και μάθαν να εκφοβίζουν τους μπατίρηδες. Λεύτερα μεις τ' αφήσαμε στα πέρατα, κι εκείνα μετατράπηκαν σε τέρατα.

οι ντομάτες

Κατακόκκινες οι ντομάτες, τέλειες στο φως του ήλιου!― φωτογραφημένοι λες ποιητές ανύποπτοι.

συρμοί

Ώστε, λοιπόν, θα ξεχαστούμε σκιές, σ' ένα βαγόνι τρένου. Σε μια αποβάθρα σταθμού κλεισμένου θα τριγυρνούμε. Συρμοί τις νύχτες θα σφυρίζουν, κι όσοι είν' απ' έξω θα νομίζουν πως ξαναζούμε... 15/3/2019 Μονόκλ

ο τοκισμός

Σα μένεις να επιθυμείς σα μένεις ν' αγναντεύεις κάπου μια κρύπτη μυστική κι εκεί δουλεύει ο τοκισμός. Σ' όλα του κόσμου να χωρείς κάπου θα περισσεύεις. 15/3/2019 Μονόκλ

νανούρισμα

Η βεβαίωση εκείνη του επιτρέπει ελεύθερα να επιβιβάζεται ν’ αποβιβάζεται να κάνει όσες βόλτες του κάνει κέφι παρατηρώντας τόσες νέες φυσιογνωμίες και σπάνια πια τα γερασμένα πρόσωπα συμμαθητών· διαπιστώνοντας τις αθόρυβες απουσίες όσων μετακόμισαν μακριά ή πολύ μακριά... Οι τριγμοί απ’ το ρετάρισμα της μηχανής σκαρφαλώνουν σε κάθε στάση απ’ τ’ αθλητικά του παπούτσια ως το τριχωτό της κεφαλής. Γλυκά τον αποκοιμίζουν. Οδηγοί και ελεγκτές τον έχουν μάθει και δεν τον ενοχλούν. Μόνο καμιά φορά χαμογελούν ― αυτοί κι αν το ‘χουν νιώσει μ’ όλους τους χιλιομετρητές και μ’ όλες τις καρτέλες πως δεν υπάρχει προορισμός. 2/3/2019 Οι Ποιητές που αγάπησα 7/3/2019 Στιγμές 15/3/2019 Μονόκλ

εις ουρανόν

Υπάρχω ως ποιητής― δεν έχω στίχους για παραμυθία. Είμαι το δένδρο της παραβολής σε ξεχασμένη επαρχία. Νιάτα ξοδεύω. Εις ουρανόν τοξεύω. 18/2/2019 Στάχτες

αντιρομαντικό

Μένει ν' απορεί... τι πατέντες στήνονται μ' ωραία λόγια!

οι θολές φιγούρες

Ζώο δεμένο με την αλυσίδα, που στυλωμένα έχεις τα μάτια στη στροφή, κάποια θολή φιγούρα να ξεστρίβει, να σου αλλάζει το νερό και την τροφή― Μια απεργία πείνας θα σε σώσει... (μα πότε ακούστηκε σκυλιά να απεργούν!) Γνωστό τοις πάσι, οι θολές φιγούρες τις απεργίες μονοπωλούν. Έτσι, δεμένο με τη αλυσίδα, θα περιμένεις μάταια τη στροφή· ώσπου, πειθήνιο σε τραβά μέσα στη γη το μουσκεμένο τρίχωμά σου, σα μολύβι. 18/2/2019 Στάχτες

του παππού

Το σύρμα γύρω απ' το χαρτόνι, το ξύλινο μέτρο με το σφυρί. Καρφάκια ριγμένα στο κουτί τους περιμένουν όπως τ' άφησες, κάτι να μαστορέψεις... Γιατί οι τοίχοι ξεφλούδισαν και ξηλώθηκαν τα λούκια. Η αποθήκη γκρέμισε, δε τη στηρίζουν παρά κλαδιά ― παίρνει επιδιόρθωση τούτη η ερημιά;

των νεκρών

Από τα γουέστερν οι καουμπόηδες κινούν μες στα σαλούν ― μπότες, εξάσφαιρα, καπέλα · με μια κοπέλα δίπλα στο πιάνο κι έναν ιθαγενή Αμερικάνο, για των κάκτων τα φλόγινα λουλούδια να λέει τραγούδια και των νεκρών την πεθυμιά.

το κουκούλι

Το πρωινό μισό σε βρίσκει κάπου άτσαλα να σκουντουφλάς, από φτηνό και σκάρτο ουίσκι τα σωθικά σου να ξερνάς. Κανένας πια δε σε γνωρίζει, έτσι κι εσύ δεν τους κοιτάς. Το έδαφός σου πριονίζει η κρύα λάμα κάθε ματιάς. Σάπισε το παλιό κουκούλι ― οι εμπειρίες σαν τη βροχή, μούλιασαν μέχρι το μεδούλι και σου σκεβρώσαν το κορμί. Ηλεκτρισμός είναι το μίσος και η ψυχή μια παροχή. Λιπόθυμος αν είσαι, ίσως ακούσεις θεία μουσική. 8/2/2019 Στιγμές

ποιητής

Μες σε θυσίες και σ' εμπαιγμούς ξαπλώνεις στο προσκέφαλό σου. Όταν τελειώνεις το ποτό σου, άφηνε λίγο για τους θεούς.

φάσμα

Εκείνο το μικρό βιβλιαράκι του Καρυωτάκη φυλλομετρούσες το σύθαμπο. Πάνω στον τοίχο σου άλλαζαν τα χρώματα απ' το θερμό ως το ψυχρό· έπειτα δίχως όραση ― μαύρο πάνω στο μαύρο. Ήθελες να μιλήσεις σ' έναν άγιο και το σκοτάδι σού φερε το Λάγιο. Τώρα τηλεπαθητικά μεταμορφώνεις το θάνατό σου σε θάνατο. 19/1/2019 Στιγμές

ερωτικό

Ποια μας όριζε μοίρα ιδιότροπη; Όλος ο κόσμος αυτό το δωμάτιο, που απόψε σαλπάρει.

εορταστικό

Να παίζουν χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια ― να ψωνίζουν οι πελάτες. Να πέφτει απ’ τον ουρανό ψεύτικο χιόνι ― να συγκινούνται οι πελάτες. Η κούκλα στο κεφαλόσκαλο γδυμένη χαμογελαστή και αμίλητη ― να μπαίνουν παραμέσα οι πελάτες. Να τσουλάνε μετά σαν κονσέρβες με την ημερομηνία λήξης στο κούτελό τους για τα στολισμένα ράφια τους. 21/12/2018 To Koskino

χωματουργικό

Αχ μουριά μου εκατόχρονη Σκόνη τα χεράκια που σε φύτεψαν. ― Πήρε πάλι τα πάνω της η ανοικοδόμηση ― Έχασα το μόνο φίλο εδώ Το μόνο ίσκιο.

σκελετοί*

Ένα ανοιχτό χάσμα στον τρόπο μας Τίποτα πια να το γεμίζει― Ούτε σάρκα ούτε αίμα παρά σπασμένο οστό Να κρεμάσουμε τις ζωές μας ένα πλαίσιο Ζούμε σα σκελετοί Ζούμε σα σκελετοί Δε θα ξυπνήσει κάποιος το νεκρό μέσα μου; Δε θα τινάξει κάποιος τη σκόνη από πάνω μου; Δώσε μου ψωμί δώσε μου νερό Αλλά μη με εγκαταλείπεις για νεκρό Ζούμε σα σκελετοί Ζούμε σα σκελετοί Σα σκελετοί *Απόδοση του τραγουδιού Skeletons  (The Sound)

προϋπόθεση

Παίρνεις τον ίσκιο σου πολύ στα σοβαρά αγγίζοντας τα όρια του γελοίου. Αγαπητέ, θα σου το πω ορθά-κοφτά: έχεις σύνδρομο μεγαλείου... Επάσχισες κι επάσχισες να καθιερωθείς, χωρίς δυο ρίμες να μπορείς να μουτζουρώσεις. Παρ' όλα αυτά, παντού δηλώνεις ποιητής: σ' εγκαίνια, σουαρέ και συγκεντρώσεις... Μα αν ήξερες τι προϋπόθεση φριχτή γεννά του ποιητή την ιδιοσυστασία, πόση ορφάνια, πόση μοναξιά και πόση δαγκωμένη απελπισία... Θα το σκεφτόσουν δυο φορές πριν να το ειπής ― "απεταξάμην!" και αμέσως το σταυρό σου. Δε θα βασάνιζες τις λέξεις ευτυχής μες στο μακάριο ύπνο, το γλυκό σου... 4/1/2019 Αλέκτωρ 8/1/2019 Αποτυπώματα

εντατικοποίηση

Ένα παπάκι στην Εγνατία θα διακτινιστεί, ώστε να μείνει η πίτσα σου ζεστή. Ένα παιδάκι στην Ασία δε θα κοιμηθεί, για να σου ράψει φόρμα αθλητική. Σ’ ένα σκουπιδότοπο στην Αφρική του κινητού σου η τεχνολογική υπεροχή. Σάρκα αιχμάλωτη απ’ τη Βαλκανική του έρωτά σου η ψυχρή συναλλαγή. Δόξα που ο παππούς δε ζει, γιατί θα πέθαινε από ντροπή: Κυνηγημένο προσφυγάκι ήρθε, κι εσύ τώρα δηλώνεις Χρυσή Αυγή. 7/1/2019 Στιγμές

Πλατεία Βαρδάρη

Ο άνθρωπος ο χωρίς προορισμό φαίνεται απ' το βηματισμό του ― αναποφάσιστος στέκεται μπρος σε μια βιτρίνα σε μια διασταύρωση μετρά τα δευτερόλεπτα του φωτεινού σηματοδότη. Φανταστικός τροχονόμος νέμει προτεραιότητες: στους σκύλους στους πεζούς στους λιγότερο βιαστικούς στους έσχατους του βίου.

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)