vakxikon# 24

Ενσυναίσθηση


Δεν γνωρίζω κανέναν λαό που να πλούτισε ύστερα από νίκη σε πόλεμο.  
Βολταίρος


Ζούμε, όπως θα έχετε καταλάβει, στην εποχή της πλήρους διαστρέβλωσης των εννοιών. Ασφαλώς αυτό είναι παρατηρημένο και έχει αναφερθεί πολλάκις, αλλά πόσο το συνειδητοποιεί κανείς στην καθημερινότητά του;


Όταν, για παράδειγμα, εδώ και χρόνια η εργασία βαφτίστηκε «απασχόληση», η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων βαφτίστηκε «κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος», η επέλαση στα εργασιακά δικαιώματα και οι χιλιάδες απολύσεις βαφτίστηκαν «εξορθολογισμός», και το νεομεσαιωνικό, απάνθρωπο περιβάλλον, που καιρό τώρα διαμορφώνεται, καλείται «ανταγωνιστικό-αναπτυξιακό», καλούμαστε να σκεφτούμε πόσο ταυτισμένοι είμαστε πλέον με τις καινούργιες νοηματοδοτήσεις. Πόσο, δηλαδή, ασυναίσθητα έχουμε επιτρέψει, να επανακαθοριστούν όλοι οι βασικοί τομείς της κοινωνικοοικονομικής μας δραστηριότητας και -εν τέλει- της ύπαρξής μας.

Οτιδήποτε πέραν αυτής της εντέχνως δομημένης πραγματικότητας, κατατάσσεται στη σφαίρα του ανέφικτου (η διαρκής καθεστωτική υποβολή, ότι είναι μάταιο να προσπαθήσεις, ότι είναι μάταιο να αντισταθείς). Ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο; Σε ποιον άλλον είναι υπόλογο αυτό το «σύστημα» (και οι τοποτηρητές του), αν όχι στους λαούς των χωρών που μαστίζονται εξ αιτίας του; Mπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς; (Όταν το ζώο ψοφήσει, τα παράσιτα καταδικάζονται νομοτελειακά σε ασιτία).

Φυσικά, υπάρχει πάντοτε, ως εναλλακτική, και το restart του πολέμου, δοσμένο ωραία σε εύπεπτο εθνικιστικό περιτύλιγμα... (Η ψυχολογία του όχλου, τα ταπεινά ένστικτα των λούμπεν-απόκληρων, τα πατριδοκάπηλα ρητορικά σχήματα και οι προπαγανδιστικές κορώνες, έχουν όλα μελετηθεί και αξιοποιηθεί ενδελεχώς!) Είναι η στιγμή που η «τράπουλα» ξαναμοιράζεται. Έτσι, τουλάχιστον, μας διδάσκει το παράδειγμα του -όχι και τόσο μακρινού- παρελθόντος. Είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο, όταν πια κάθε άλλο «χαρτί» έχει καεί. Αλλά, και πάλι, απ’ τους λαούς τροφοδοτείται η ανθρωποφάγα, αχόρταγη πολεμική μηχανή. Αυτοί αποτελούν τη φτηνή «πρώτη ύλη». Χωρίς αυτήν, μένουν κι οι πόλεμοι ασκήσεις επί χάρτου. Και τα παράσιτα λιμοκτονούν.


*Ο Ντέμης Κωνσταντινίδης έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Διαθέσεις (εκδόσεις University Studio Press 2009), Ιχθύων λόγος (εκδόσεις University Studio Press 2012) και Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες (εκδόσεις University Studio Press 2013). 
Ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος