5π της "περιπόλου" στο ποιείν

Όσοι κοιμούνται

Όσοι κοιμούνται βαριά
Κάθε βράδυ κάνουν πρόβα το θάνατο.
Δεν τους διακόπτουν όνειρα
Ούτε το αιώνιο άγχος του ξυπνήματος
Γιατί έχουν κάτι τάχα να προλάβουν.


*


Πρόμαχοι

Σκληρή, μα έτσι σκυταλοδρομεί
η Ιστορία.
Φθίνουν οι ήχοι των αποχαιρετισμών.

Κάτω απ’ τα τσίνορα
πλέει ανονείρευτα
το τσούρμο των ανοίκειων νεκρών.


*


Χαλικόδρομος

Νυχτερίδες, γρύλοι
Σκονισμένα λιόδεντρα

Στο τυφλό σκοτάδι
Διαβάτης σκαντζόχοιρος
Σαλεύει τα χόρτα.

Κάθε βράδυ
Τα μικρά σου χρόνια
Τραβούν προς τη θάλασσα.


*


Πολυτεχνείο

Οθόνη πάλι ασπρόμαυρη―
χάλασαν τη μικροφωνική στη Φαραντούρη.
Το απόγευμα οι νεκροί κάτι μουρμούρισαν
μα τα τραγούδια―μέρα επετείου
σκέπασαν τη φωνή τους
και τα λουλούδια ανελέητα
τους έπνιξαν.


*


Σκάλισμα

Ίδια είν’ η μοίρα του στεριανού:
στην αχανή αυτή κενότητα
-έστω, ας την πούμε αιωνιότητα-
κάθε υπόλειμμα
σαν το σπυρί που κλέβει το σπουργίτι
κάθε ανάμνηση
αιχμάλωτη στ’ αμπάρι
βουλιάζει με το πλοίο του εαυτού.



1/12/2016 Ποιείν

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος