καιρικό


Yποχρεωτικά σταμάτησα μπροστά σ’ εκείνο το άγνωστο, συνοικιακό καφενείο. Κάτι μεσήλικες μέσα, παρέες παρέες, κάπνιζαν και χειρονομούσαν, παίζοντας τάβλι ή πρέφα, φωνασκώντας έναν ιδιότυπο αχταρμά πολιτικής και γκομενικής. Κάποιοι συμμετείχαν σχεδόν άκεφα. Κάποιοι, ελάχιστοι, βουβοί και σκεφτικοί, συμπλήρωναν το κάδρο. Οι τελευταίοι γύρισαν και με κοίταξαν, θαρρώ συμπονετικά, καθώς ήμουν βρεγμένος, αναψοκοκκινισμένος από το έντονο περπάτημα. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και σωριάστηκα σε μια καρέκλα απέναντί τους, παραγγέλνοντας έναν σκέτο ελληνικό.


Ντέμης Κωνσταντινίδης, 15/11/2016, Linkedin

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος