vakxikon# 21



Επίπεδα-Ντέμης Κωνσταντινίδης


Επίπεδο Α

"Ποιος νοιάστηκε ποτέ, για της θυσίας τα ονόματα;
Οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για τα πολύ ανθρώπινα..."
είπε η χελώνα.

"Όμως εγώ, που σέρνομαι στα χαμόκλαδα,
γύρω από δένδρα, θάμνους και κοτρώνια,
ξέρω να ξεχωρίζω πια τα πτώματα!"

Είπε αυτά. Κι αυτά ήταν τα μόνα...
Ύστερα πάλι χώθηκε στα χώματα,
να περιμένει το χειμώνα.



Επίπεδο Β


Πάνω μου περνούσε
ο μεγάλος ήλιος.
Ίσκιος πουθενά!
Άρχισα να σκάβω.
Έσκαβα βαθιά.

Κάτω μου περνούσε
ο  μεγάλος ποταμός.
Ήλιος πουθενά!
Άρχισα να κλαίω.
Έκλαιγα πικρά.

"Τι θες; Τι τα θες!"
Κρώξαν δυο πουλιά.



Χωρίς μπουκάλα

Κάψου λίγο ακόμα...
Στην κάψα του καλοκαιριού
Ύστερα, βούτηξε το σώμα
Κι ας τέλειωσαν τα μπάνια του λαού.

Οι άνθρωποι περνάνε
Ανούσια τις ζωές
Και πάντοτε ξεχνάνε
Τις άνισες πλευρές.

Πέσε βαθιά και μείνε
Στο θάμπος του βυθού
Οι αχτίνες του ήλιου είναι
Δείχτες μεσημεριού...

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

με τον ουρανό

θέλω να γίνω ποιητής

χρόνοι

αυτοανθολογούμενος