Μην τις σηκώνεις έτσι άδειες τις βαλίτσες παριστάνοντας τον αποκαμωμένο ταξιδιώτη ―   η κινούμενη εικόνα προδίδει ξεβρακώνει. Μην σκουπίζεις το μέτωπο με το μανίκι έτσι ανίδρωτος. *Από την αδημοσίευτη ποιητική συλλογή:  Ποιήματα με σηκωμένο δάχτυλο...

Μ' ένα βαπόρι μπαρκάρεις κάποια μέρα, στον αγύριστο. Πόντος αρυτίδωτος. Τα πάντα πια αγνοείς. 19/6/2019 Μονόκλ

                                        Στη Θάλεια Τα πράγματα συχνά των ποιητών βρίσκονται πεταμένα στα σκουπίδια, χαρτιά χαρτάκια φάκελλοι, καρμπόν! τα τρων εις το εξής τα μαύρα φίδια. Και συγγενείς και φίλοι αδιαφορούν ―σάμπως σε θέση να εκτιμήσουν― κοιτάζοντας να τα ξεφορτωθούν, την άδεια τους γωνιά να ξεσκονίσουν. Μόνο κανένα χέρι σπλαχνικό ενός που άνθρωπος δεν εσπλαχνίσθη, χωρίς αντάλλαγμα και μερτικό σώζει τον ποιητή καλή τη πίστει.

―Ρεπόρτερ ξένων εαυτών, υπνωτιστή των προηγούμενων ζωών, βούτα στους αιώνες που διαβαίνουν, για να μας πεις όσα συμβαίνουν. ―Φως παύει το φως κατάντικρυ σαν σταθείς στον όντως ήλιο. Το μαύρο με το μαύρο όλως λογαριάζεται.

Πικρό το χάπι και δεν καταπίνεται, συμποιητά μου... Με τόσα σάλια, δεν σε φοβάμαι όμως. Θα ξεγλιστρήσει.

Δέρμα σαν φιδιού μαρτυρά τα χρόνια της, τα χρόνια του μαρτυρίου. Δέρμα, να πεις, απαράλλαχτο ― φολίδες αποκρουστικές απ' τις εκ νέου προσαρμογές, το ματωμένο σούρσιμο. Ολόσωμο πνιχτό πουκάμισο που δεν δύναται να πετάξει.

Ο τηλεοπτικός ντελάλης θα το 'χετε προσέξει ξελαρυγγιάζεται γκαρίζοντας την τιμή του ευτελούς προϊόντος. Κατά τούτο στέκεται ειλικρινέστερος του πολιτικού που αποσιωπά το τίμημα της ευτέλειας.