Μιλώ στις προτομές του πάρκου. Έχουν ξεχάσει τίτλους και ιδιότητες. Τις βασανίζει η ακινησία. Τις πληγώνει θανάσιμη ακαμψία. Κι αυτά τ' αναθεματισμένα πτηνά που δεν σέβονται τίποτα. Κι αυτές οι χυμώδεις κοπέλες που περνούν από μπροστά. "Πήγαινέ μας μια βόλτα", με παρακαλούν. "Μόνο ξεκόλλα μας από δω, στο Θεό που πιστεύεις! Και να σε βρουν, άνθρωπε, χίλια καλά" Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω τόση ώρα στον αστυφύλακα που με συνέλαβε.