Το τραγούδι έλεγε για τον ήλιο. Κάποιος ξεκίνησε να τον συναντήσει. Βάδιζε προς τα ψηλώματα μ' ένα κουπί στο χέρι. Θα το έμπηγε εκεί όπου κανείς δε μάντευε τη χρησιμότητά του. Μα ήταν πολύς ο δρόμος. Μακρύς και κακοτράχαλος. Κι όσο ανέβαινε τόσο ξανοίγονταν άλλες κορφές. Κι άλλες ψηλότερες κορφές πίσω από κείνες. Όχι μόνον αυτό, αλλά και κανέναν δεν αντάμωσε. Πήρε πια να νυχτώνει βουβό σκοτάδι. Σταμάτησε, έμπηξε γερά το κουπί. Έβγαλε μιαν αξίνα κι άρχισε να σκάβει τον τάφο του. 1/3/2021 Μονόκλ

Σιωπή του κρύου στην ανηφόρα. Προχωράς και βλέπεις το χνώτο σου, ακφουγκράζεσαι την αντλία της καρδιάς σου. Και στ' αυτιά σου ένα βουητό. Ξέχνα το μάλλινο παλτό. Αν δεν θυσιάσεις λίγη άνεση, δεν μπαίνεις στην παγωμένη επικράτεια της ποίησης. 1/3/2021 Μονόκλ

Αυτός δε ζητούσε τίποτα. Υπήρχε σαν ένας βράχος. Πατούσε στην αμμουδιά. Λιγόστευε με τη θάλασσα. Αδιάφορος τι νόημα του σκάλιζε το μέλλον.

Τόσος μόχθος δίπλα, αδικαίωτος. Τόσοι δρόμοι σπαρμένοι καρφιά, και ποιον να πάρεις; Τουλάχιστον, πίσω στη μήτρα η λήθη δεν έπαιρνε στερητικό.

Σαμάνε, πε τα λόγια σου και κάνε το χορό σου, πέρα να φύγει το κακό, μακριά απ' το χωριό σου. Σαμάνε, στο μεθύσι σου, στην άχρονη έκστασή σου, χαιρέτα μου τα πνεύματα της ξακουστής φυλής σου. Σαμάνε, βράσε βότανο να πιει τον πυρετό μου, μακάριος να ονειρευτώ το πατρογονικό μου.