Δεν υποπτεύονται πού ακριβώς τελειώνει η έρημος. Ίσως γι' αυτό γεννά ο νους τους πρασινάδες, νερά κελαρυστά, σκιές, οάσεις. Ίσως γι' αυτό επίμονα παραβλέπει το ποτάμι του ιδρώτα, τα ξασπρισμένα κόκαλα.

Εφτά χιλιάδες χρόνια σ' ένα χτύπημα. Έφερε η θάλασσα στα πόδια μου μπροστά Το ίχνος αυτό αρχαίου ανθρώπου Τον πυριτόλιθο που ξέπλυνε το κύμα. Την κίνησή του όμως δεν την ξέπλυνε. Το δάχτυλό μου τώρα ανατρέχει Εφτά χιλιάδες χρόνια σ' ένα χτύπημα.

Γένι αραιό Μαλλί βελόνα Φάτσα ταλαίπωρη Απ' το χειμώνα. Μάτια χωμένα Μέσα σε κόγχες Χέρια αλύγιστα Σα ξιφολόγχες. Αυτιά κλειστά Σε παραγγέλματα Ίδιο κεφάλι Ίδια τα πέλματα. Γλύπτης ο χρόνος Δίχως μοντέλο Με το σφυρί του Και το σκαρπέλο.

Όπως βλέφαρα Τους ουρανούς πάνω μας Σύννεφα κλείνουν. Απρίλης '21,  Η φωνή μου 18/5/2021, Στιγμές

Με ρώτησαν "πώς και γράφετε;" Tι ν΄ απαντούσα; "Mια ξαθούλα με πήρε στο λαιμό της. Αλλά μηδέν παρεξήγηση"

Από τα κατηχητικά ως τις επαναστατικές επιτροπές η ίδια πλήξη. Πρόβαρα το κοστούμι του κυνικού. Κάπου με στένευε αλλού μου περίσσευε. Είναι πολλές οι τέχνες που δεν κατέχω. Όπως ας πούμε της μαντικής. Κοιμάσαι από νωρίς μουτζουρώνεις έξι νούμερα που ‘δες ξεσκέπαστος στον ύπνο σου πας μετά και το ρίχνεις. 30/10/2020 Ποιείν

Τι ν' ανοίγουν, είπες, αυτά τα κλειδιά; Σφραγισμένες πόρτες; Για ποια μέρη ακατοίκητα; Ορφανά, αταίριαστα κλειδιά. Και διακόσμησες τον τοίχο σου μ' αυτά. 16/6/2021 Ποιείν