Γκρέμισαν και το σπιτάκι του Σωτήρη. Σ' ένα πρωινό ό,τι ήταν χτισμένο με κόπους και μεράκι. Άλλη μια πολυκατοικία στη θέση του. Να τρίβουν τα χέρια τους οι εργολάβοι. Πόσα χρόνια πάει ο Σωτήρης πεθαμένος. Τον έχω μπροστά μου να μου λέει για τα δύσκολα χρόνια της Αμερικής. Και για την ομορφιά της πρώτης του γυναίκας. Έλαμπαν τα μάτια του σαν πρόφερε τ' όνομά της. Τα βρήκαν λοιπόν οι κληρονόμοι.. Έγινε η μοιρασιά. Άλλη μια πολυκατοικία. Αναπαύσου Σωτήρη. Μάταια τα εγκόσμια. Είσαστε κάπου μαζί, είμαι σίγουρος.

Έκλείσαν τόσα μαγαζιά Έμεινε απούλητη η μοναξιά Το πιο πολύτιμο απ' τα πολύτιμα. Και στη βιτρίνα εκατοντάδες αφίσες Προαναγγέλλουν έναν νέο κόσμο Και κάθε μέρα γκρεμίζουν τον παλιό. Απ' έξω κοιμάται ένας άστεγος Σκεπασμένος με λερό πάπλωμα. Χιλιάδες πέρασαν από μπροστά. Πιες, είναι γιορτές. Δε γαμιούνται. Πάντοτε σου έλεγα, κούκλα μου, Να κρατάς μικρό καλάθι.

Αταξίδευτος όπως ο Παλαμάς, τοπόσημο όπως ο Χριστιανόπουλος κι ο Πεντζίκης, στους ίδιους πάντα δρόμους όπως ο Μακρής. Τι κατάλαβε που έφυγε ο Αναγνωστάκης; Ο Ιωάννου τι κατάλαβε; Δεν χρειάζεται να ταξιδεύει το σώμα, αρκεί ο νους..

Έπρεπε τότε να το γνώριζα πως μόνο αυτό μου αρκούσε έτσι όπως σήκωνες το ποτήρι και το ακουμπούσες στα χείλη σου ο κόσμος γύρω επιβράδυνε τα φώτα των αυτοκινήτων γίνονταν μικρές πυγολαμπίδες το τραγούδι μπέρδευε το ρυθμό του ακολουθώντας την κλίση του κεφαλιού σου στον ώμο μου και το στροβίλισμα του καπνού απ' το τσιγάρο στο τασάκι. Μάρτης '23, Η φωνή μου 3

Ο αέρας κόπασε. Ο χαρταετός γκρεμίζεται. Μπλεγμένη κλωστή. Αποκαμωμένο παιδί, μην τρέχεις.