Ένας που μιλάει μόνος του την ώρα που κατηφορίζω προς το κέντρο της πόλης εκνευρίζεται επειδή έχω διπλωμένη στη μασχάλη μια εφημερίδα. Καγχάζει κουνάει τα χέρια του νευρικά κινείται προς το μέρος μου απειλητικά βρίζει αυτούς που βγάζουν τις εφημερίδες βρίζει αυτούς που τις αγοράζουν. Περνάω από δίπλα του του χαμογελώ. "Έχεις δίκιο" του λέω. "Να, πάρ' την" και συνεχίζω να περπατάω στο φαρδύ πεζοδρόμιο.

Τον πάγκο του δεν τον πλησίαζαν. Αυτός εκεί, αράδιαζε κάθε πρωί τη σκονισμένη πραμάτεια του: Πουλούσε αναμνήσεις.. "Ποιος νοιάζεται" έλεγαν και ξανάλεγαν "για ξένες αναμνήσεις! Κι αυτός, ο χριστιανός.." "Εδώ παλεύουμε να ξεφορτωθούμε τις δικές μας". "Άλλωστε, αυτές είναι πια τόσο κιτρινισμένες και καχεκτικές. Σχεδόν νεκρές. Δεν έχουν καμία πρακτική χρησιμότητα".