Όλοι είχαν φύγει πια. Ξεχειμώνιαζαν στην πόλη. Όταν αποχωρούσε κι ο τελευταίος, έσκαγε μύτη ο Φίλιππος. Ο Φίλιππος απεχθανόταν το καλοκαιρινό πλήθος των παραθεριστών. Βρώμιζαν την παραλία, μόλυναν τη θάλασσα και τον αέρα. Οι ρύποι τους εξαπλώνονταν σε ομόκεντρους κύκλους. Μα, όταν ερχόταν το φθινόπωρο και το μέρος ερήμωνε, η φύση προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της. Και τα κατάφερνε θεαματικά, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της άνοιξης, οπότε ο κύκλος επαναλαμβανόταν. Παρέα του Φίλιππου ήταν τα αδέσποτα. Ένα τσούρμο σκυλιών όλων των αποχρώσεων και των μεγεθών, γινόταν η ουρά του το χειμώνα. Παρατημένα από τους ιδιοκτήτες τους, θεονήστικα κι αποσκελετωμένα, τον έβλεπαν ως επί Γης σωτήρα. Κι αυτός χαιρόταν να τα χαϊδεύει, να τα κανακεύει. Μπορούσε ακόμα να τους δίνει το φαΐ του κι ο ίδιος να μένει νηστικός. Έτσι κι αλλιώς στεγνός, την έβγαζε σπαρτιάτικα, κατασταλαγμένος χρόνια σε μια διαπίστωση: Τα δίποδα είναι αχάριστα ζώα. Καμία σχέση με τα τετράποδα. Εκείνα ξέρουν να ανταποδίδουν τ

Η ψυχή μου πάλλεται μια τρικυμία στα σπαραγμένα σωθικά του κόσμου. Κανείς, λέω, κανείς δεν θα αντιληφθεί την απουσία, αφού Κανένας τ' όνομα. O απών απών.

Με το πάτημα ενός κουμπιού, μελτεμάκι μες στο δωμάτιο. Κάποια απάτητη αμμουδιά, σ' ένα πόστερ απέναντι.

Έναν λωτό κάθε βράδυ και το πρωί απ' την αρχή. Τόσα χρόνια βαστάει αυτό ώστε όσοι δοκίμασαν αλίμονο να παρακάμψουν το βραδινό απ' το ευλύγιστο σκουλήκι της θύμησης βρήκανε τέλος.

Τέτοια μέρα θα χτυπούσε το τηλέφωνο. Έσβησες τον αριθμό από τη μνήμη. Τι νόημα είχε. Τέτοιες ηλίθιες όμως μέρες γενέθλια και γιορτές το περιμένεις πάντα να χτυπήσει.

Πούθ' έρχεται το μέλλον... Ρωτάς στα σοβαρά εμένα, ένα βότσαλο που ελπίζει το βυθό.

Έτσι όπως απότομα σε αντικρίζω Ανάβοντας το φως του μπάνιου Μαύρη στιλπνή μου κατσαρίδα Πλάσμα ανθεκτικό του Κάτω Κόσμου Άραγε κάποιο μήνυμα μου φέρνεις; Ποιο κι από ποιον; Έλα και πες σ' εμένα τον ανήλιο Ευθύς αμέσως αποκρίσου! Έλα και πες, πριν σε πατήσω.