Έφερνε ο αέρας λυγμούς του Καζαντζίδη από κάποιο παλιό κασετόφωνο ― είμαι τόσο πολύ κουρασμένος μονολόγησε ας άνοιγε τώρα η γη να με καταπιεί · χωρίς να καταλάβει πώς βρέθηκε μπρος στις κυλιόμενες για τον ηλεκτρικό.

Τις πυραμίδες σκέφτομαι στη στεγνή έρημο: βασίλεια που παραδόθηκαν ―ουρές των ερπετών, σβησμένα ονόματα βουβών νεκροπόλεων, άμμος, προπαντός· άμμος θριαμβεύουσα, από τον κώλο του Τουταγχαμών  ως τα κλειστά παπούτσια των τουριστών.

Το λες λιμάνι, κι όμως δε βγάζει πουθενά. Γαμώ τους υπερρεαλιστές κι όλους σου τους πραγματιστές. Πες το όπως θες, εμένα δε με βγάζει πουθενά. *** Και σε είδα στο δρόμο. Και μου είπες "θα τα πούμε..." Και δεν τα είπαμε.

Διασχίζω το μεγάλο δάσος, την περιοχή των λύκων. Φεύγουν τα σύννεφα κοπάδια, πάνω από ένα χλωμό φεγγάρι. Κάτω απ' τις φτέρνες μου ακούω το τρίξιμο ξερών κλαδιών, των αναρίθμητων στρωμένων φύλλων· το κρώξιμο το μακρινό μιας κουκουβάγιας. Σφίγγω κατάστηθα τη νύχτα, μάλλινη κάπα μου. Σε μια διχάλα φτάνω και σ' ένα ξέφωτο. Θυμάμαι αυτό το μέρος. Περνούσα πάλι από 'δω. Έχουν όλα ξανασυμβεί.

Σε τόση μάζα πλαστικό, είπες σημαντικό το βήμα που σου δόθηκε. Έτσι το τίμησες. Δεν επιθύμησες άλλο από λέξεις, που μ' ένα χέρι στο βυθό ξεδιάλεξες να σε ξεπροβοδίσουν.

Ήρθανε κι ήρθαν γραμματείς ήρθανε φαρισαίοι, ήρθανε συναξαριστές ήρθανε και αθέοι... Γνώριμοι κι όλοι οι πρόεδροι προστάτες με προστάτη, μα με τα κάλλη σου εσύ εξπέρ στη φρεναπάτη... Κι αν τα γραπτά, όσα πλάσαρες είν' για τα πανηγύρια, τα μέλη που σε πρότειναν όμως γερά ποτήρια... Τα μέλη σου, αχ τα μέλη σου! και άγιο κολάζουν, ποιος τη γαμεί την ποίηση λεν σαν τα χαλβαδιάζουν... Η ποίηση κι η πίεση μία ανάσα δρόμος, δυο επιφωνήματα ηδονής και ένας νεκροτόμος. 22/3/2019 Οι Ποιητές που αγάπησα

Το σκούρο μπουκαλάκι με το φάρμακο δίπλα του έγραφε Immortalitas . Η ημερομηνία λήξης ήταν ξεθωριασμένη (ολοφάνερο πως είχε μείνει καιρό αζήτητο στη βιτρίνα). Ωστόσο, εντός παραλληλόγραμμου πλαισίου, διαβαζόταν ευκρινώς ακόμη η προειδοποίηση: “Σε περίπτωση υπερδοσολογίας δεν υπάρχει αντίδοτο”. 15/3/2019 Μονόκλ

Σε μιαν έρημο και να βαδίζεις. Να έχεις απαρνηθεί τα εγκόσμια, να συνεχίζεις. Ούτε προβλέφθηκαν οάσεις, μόνον άμμος. Και ήλιος που δεν μπορείς να του κρυφτείς. Στη χάση του ζυγίζει ο νους για ιδανικότερο φονιά εκείνον ή την παγωνιά. 25/6/2019 Στάχτες

Ακόλουθοι του κάθε ψευτομύστη, του ποιητή όχι. Όχι του ποιητή: πού συμβουλές ο ποιητής, πού περιστέρια στο μανίκι... Δεν τάζει, ούτε τον νοιάζει                    να 'χει ακολούθους. Το χάος κατάπιε προκαταβολικά, την κουταλιά του άνοστου γλυκού σας δεν τη βαφτίζει ωκεανό. Δεν προχωρά βάσει σχεδίου. Προ πάντων,                   καν δεν προχωρά ― άραξε κάτω απόνα δένδρο, πέταξε κλαδιά. Έγινε ο ίδιος δένδρο και σας περιγελά.