Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2023

οι προτομές

Μιλώ στις προτομές του πάρκου. Έχουν ξεχάσει τίτλους και ιδιότητες. Τις βασανίζει η ακινησία. Τις πληγώνει θανάσιμη ακαμψία. Κι αυτά τ' αναθεματισμένα πτηνά που δεν σέβονται τίποτα. Κι αυτές οι χυμώδεις κοπέλες που περνούν από μπροστά. "Πήγαινέ μας μια βόλτα", με παρακαλούν. "Μόνο ξεκόλλα μας από δω, στο Θεό που πιστεύεις! Και να σε βρουν, άνθρωπε, χίλια καλά" Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω τόση ώρα στον αστυφύλακα που με συνέλαβε.

η εφημερίδα

Ένας που μιλάει μόνος του την ώρα που κατηφορίζω προς το κέντρο της πόλης εκνευρίζεται επειδή έχω διπλωμένη στη μασχάλη μια εφημερίδα. Καγχάζει κουνάει τα χέρια του νευρικά κινείται προς το μέρος μου απειλητικά βρίζει αυτούς που βγάζουν τις εφημερίδες βρίζει αυτούς που τις αγοράζουν. Περνάω από δίπλα του του χαμογελώ. "Έχεις δίκιο" του λέω. "Να, πάρ' την" και συνεχίζω να περπατάω στο φαρδύ πεζοδρόμιο.

ο πραματευτής

Τον πάγκο του δεν τον πλησίαζαν. Αυτός εκεί, αράδιαζε κάθε πρωί τη σκονισμένη πραμάτεια του: Πουλούσε αναμνήσεις.. "Ποιος νοιάζεται" έλεγαν και ξανάλεγαν "για ξένες αναμνήσεις! Κι αυτός, ο χριστιανός.." "Εδώ παλεύουμε να ξεφορτωθούμε τις δικές μας". "Άλλωστε, αυτές είναι πια τόσο κιτρινισμένες και καχεκτικές. Σχεδόν νεκρές. Δεν έχουν καμία πρακτική χρησιμότητα".

μετά την ποίηση

Μετά την ποίηση τι έμεινε να σε μαγέψει; Όσα το μέλλον υπόσχεται τα χρωστάς ήδη με τόκο. Κι έχεις βάλει υποθήκη το παρόν. Αλλά έτσι όπως σέρνεται ο χρόνος θα σου το βγάλουν κι αυτό στο σφυρί. Ούτε παρόν μετά. Μόνο παρελθόν. Όταν υπήρχε ποίηση. 23/7/23 Στιγμές Σκόρπιες λέξεις 2013-2023: Τα ιστολόγια έχουν προ πολλού πεθάνει. Είναι η εποχή του tik tok και της συμπυκνωμένης χαζομάρας. Είχα μιλήσει από νωρίς για την κυρίαρχη αποσπασματικότητα και τον "ενοποιητικό παράγοντα του τυχαίου". Κάπου εδώ ένας κύκλος κλείνει. Δεν είμαι βέβαιος όμως ότι ανοίγει ένας άλλος. Όχι τουλάχιστον προς το παρόν. Καλή συνέχεια..

το περιστέρι

Παραμέρισε για να περάσει ένα περιστέρι. Είναι το δίχως άλλο ποιητής.

εξαφανισμένα είδη

Σου είπαν πως καμιά φορά το μάτι δακρύζει από αδικία, μα δεν σου εξήγησαν ότι μπορεί απλώς να το ενοχλεί κάποιο σκουπιδάκι. Ακόμη λοιπόν δεν έμαθες να ξεχωρίζεις τους ποιητές; Ίσως γιατί στον καιρό μας λιγόστεψαν απελπιστικά και το τομάρι τους πουλιέται ακριβά. Σύντομα θα ανήκουν κι αυτοί.. στα εξαφανισμένα είδη.

άγραφο

Ποίημα που δεν γράφτηκε ποτέ. Λουλούδι σε ουράνιο μπαχτσέ. Ποίημα που δεν πάει πουθενά. Αρχίζει και τελειώνει στην καρδιά.

το κρίμα

Ξεχάστηκε το τρένο να ρημάζει, οι ράγες του πατάνε στον αέρα. Απόψε ένα κύμα το τραντάζει, απόψε μια απόκοσμη φοβέρα. Έχουν και οι νεκροί το μερτικό τους και επιστρέφουν όταν κάτι τους πονάει. Δεν ήταν δίκαιο το ριζικό τους, τους ζωντανούς το κρίμα ακολουθάει.

στην αψίδα του Γαλερίου

O μοναχός μοίραζε εικονίτσες· εκεί τα ραντεβού κάποτε στην αψίδα του Γαλερίου μετά τ' αμφιθέατρα. Κρατούσε ένα μεγάλο κομποσκοίνι· πόσους κόμπους μέτρησες χρόνο με το χρόνο και τι ν' απόγιναν; Εσένα πάντως δεν σε πλησίασε ούτε εικονίτσα σου έδωσε. Ίσως κατάλαβε πως ήσουν πιο μοναχός από εκείνον.

σε επανάληψη

Στους ανθρώπους αρέσουν: οι τυπικές ευγένειες τα προβλέψιμα σενάρια τα προτηγανισμένα φαγητά τα έργα σε επανάληψη τα εμπορικά κέντρα. Στους κριτικούς αρέσουν: τα τυπικά ποιήματα τα προβλέψιμα ποιήματα τα προτηγανισμένα ποιήματα τα ποιήματα σε επανάληψη τα εμπορικά ποιήματα.

το τομάρι

Άσε τους πλούσιους να πλουτίζουν και τους φτωχούς την τύχη τους να βρίζουν. Δεν τους νοιάζει για τον διπλανό τους, τους νοιάζει μόνο το τομάρι το δικό τους. Να περνάει η ζωή τους με κουπόνια, να κυνηγούν ολημερίς λογαριασμούς και ψώνια. Και να φαντάζονται πλουσίους τους εαυτούς τους, ψηφίζοντας κάθε φορά τους δήμιούς τους.

τα παράσημα

Μια κεραμιδόγατα γλείφει τον κώλο της πάνω στην πλάκα σου. Το μάρμαρο έχει μαυρίσει από τα καυσαέρια. Ούτε τα περιστέρια σε σεβάστηκαν. Στρατηγέ, πού είναι τώρα τα παράσημά σου;

κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες..

Ο συγγραφέας θα συνεχίσει να γράφει, ακόμα και στην έσχατη απογοήτευση. Ο ποιητής θα συνεχίσει να βλέπει τον κόσμο ποιητικά, ακόμα και χωρίς ποιήματα. Τα γράφω αυτά για τους φίλους που απογοητεύτηκαν. Και τα γράφω με το ένα χέρι, μιας και το άλλο είναι πρόσφατα εγχειρισμένο. Κανένα φεστιβάλ, καμιά παράτα, καμιά αβάντα και πληρωμένη καταχώρηση, δεν καταξιώνουν. Καλά και τα φεστιβάλ, καλές οι παρουσιάσεις, καλές και οι φιέστες, αλλά η δημιουργία συμβαίνει μακριά απ' τα φώτα. Να το επικοινωνήσουμε το ρημάδι το έργο μας, γνωρίζοντας όμως το ασφυκτικό πλαίσιο της εποχής. Και κατανοώντας την απαξία στην οποία καταδικάζονται αξιόλογες προσπάθειες, μέσα στη γενική φλυαρία και στην απουσία ουσιαστικού κριτικού λόγου. Ούτε καν ο χρόνος αποδίδει δικαιοσύνη. Αυτός που δήθεν θα τα διορθώσει όλα αυτόματα. Όχι.  Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες.. Πυρετικοί δημιουργοί που δεν ανησυχούν για το αύριο. Έχουν καταλάβει την πλάνη του δύστυχου του μέρμηγκα. Και φτιάχνουν για το τώρα. Για τους λίγου

το σκοτάδι

Τα πυροτεχνήματα για λίγο φώτισαν τον ουρανό, αφήνοντας πίσω μακριές ουρές που έσβηναν μέσα στη νύχτα. Τι γιόρταζαν άραγε; Έμεινα να φαντάζομαι τα σχήματα. Κι ύστερα κόπασαν τα επιφωνήματα και σκόρπισε ο κόσμος, ο καθένας τραβώντας για το δικό του σκοτάδι. 1/6/2023 Στάχτες

ο κέρβερος

Στην επιστροφή για το σπίτι ακόμα και ο κέρβερος της γειτονιάς βαριέται να σε γαυγίσει. Μετράει ένσημα κι αυτός για την απόσυρση.

η κρεμάλα

Το χαρτί της βεβαίωσης δίπλα σ’ εκείνα των σεμιναρίων και των πτυχίων πιστοποιεί πως εξακολουθείς να είσαι άνεργος άνευ επιδοτήσεως. Μέχρι νεωτέρας… «για την ακρίβεια των στοιχείων» όπισθεν της αιτήσεως «Σελίδα 2 από 2» υπάρχει χώρος για κρεμάλα.

η πολιτεία

Βρέθηκα σε μια πολιτεία. Μοιάζει με παρελθόν που δεν έχω ζήσει. Οι οδοδείκτες μετρούν αποστάσεις για το άγνωστο. Δεν υπάρχουν κάτοικοι. Απολύτως κανένας θόρυβος. Αγριολούλουδα ανθίζουν στις ρωγμές της ασφάλτου. Ένας κόκκινος ήλιος αντανακλάται στις προσόψεις των ρημαγμένων κτιρίων. Πρέπει να βρω νερό. Πρέπει επειγόντως να θυμηθώ. 25/9/2022 Λογοτεχνία & Σκέψη

στην ηρεμία

Μυρωδιά ψητού Κυριακάτικου μεσημεριού. Γειτονιά με σπίτια λιγοστά. Εφημερίδα απ' το περίπτερο κι απογευματινός καφές στην ηρεμία.

δεν μετράω

Δεν μετράω πια την πίεσή μου. Αν πεθάνω, ας με κλάψει το σκυλί μου. Καίει το κεφάλι, καίν' τα μάτια. Κόπωση, ανορεξιά, κεσάτια.. Δεν μετράω πια την ποίησή μου. Σαν πεθάνω, ας τη θάψουνε μαζί μου.

o πλασιέ

Τηλεφωνικός πλασιέ π' αγωνίζεται να πουλήσει ο χρόνος του ποιητή. Απ' το λαιμό του κρέμεται αειθαλής κυρία η εταιρεία. Κάθε βράδυ παχύτερη. Κάθε πρωί πιο ισχνός.

για να μην πεθάνουμε

Ό,τι μπορούμε κάνουμε Για να μην πεθάνουμε Την τύχη μας τη βρίζουμε Πάμε και τους ψηφίζουμε.. Και ύστερα κλαιγόμαστε Που πάμε και γαμιόμαστε 45 ακίνητα και 10 αυτοκίνητα Έχει ο κάθε υπουργός.. Κι είναι της χούντας νοσταλγός Αν πεις για ευρωβουλευτής; Εκεί ούτε πρόλαβες να δεις Τι διαδρομές κάνει το χρήμα! Έλληνα εσύ, αιώνιο θύμα Που τους ψηφίζεις μονοκούκι Για να τραβούν μετά το λούκι Νέοι βλαστάρια μαραμένα.. Τα γηρατειά; Στον ήλιο μοίρα.. Κι άντρες, γυναίκες και παιδιά Πνιγμένοι από την πλημμύρα Καμένοι από τη φωτιά.. Η κοροϊδία περισσεύει Και η ντροπή έχει ντραπεί Βάλαμε για να διαφεντεύει Το αρπακτικό και τον ληστή.. Τα επιδόματα της πλάκας Μέγας πρέπει να 'σαι μαλάκας Αν δεν το έχεις καταλάβει Κανείς δεν πρόκειται να λάβει.. Χάντρες είναι και καθρεφτάκια Εξαθλιωμένα γεροντάκια Πηγαίνουν να εξαγοράσουν Την πείνα δεν θα τη χορτάσουν.. Έλληνα, αν τους ξαναψηφίσεις Σίγουρα θα ψοφολογήσεις Και θα σε βρουν ξερή κολώνα Σε σπίτι άδειο, παγετώνα.. Γι' αυτό να μην κλαιγόμαστε Αν πάμ

oι στίχοι

Οι στίχοι είναι σαν τ' άτακτα παιδιά. Δεν κάθονται υπομονετικά. Κι όλο σκαρώνουν κάποια σκανταλιά.   Οι στίχοι δεν είναι ακίνητοι και πλαδαροί. Δεν παίρνουν καθαρτικό για να ξεφορτωθούν τον πλεονασμό. Οι στίχοι ξεχνούν. Δεν έχει σημασία ποιος τους έγραψε αν όντως κάτι έχουν να πουν. Με κρασί με καπνό με έρωτα ή με θάνατο. Οι στίχοι μεθούν.

των αθώων

Για τους αθώους Παντού χωρίς την σκέπη Νόμων άγραφων. Για τα θύματα Που δεν αναγνώρισες Μες στα συντρίμμια.

oι στίχοι νάιλον

Πρωινό χαπάκι ποιητών "Το αργά γι' αργότερα..." Κι όλα τα άγχη επανέρχονται Εις τα πρότερα. Κουράσατε ν' αποζητάτε Έμπνευση στο άυλον... One size φοριούνται το λοιπόν Οι στίχοι νάιλον.

του Σωτήρη

Γκρέμισαν και το σπιτάκι του Σωτήρη. Σ' ένα πρωινό ό,τι ήταν χτισμένο με κόπους και μεράκι. Άλλη μια πολυκατοικία στη θέση του. Να τρίβουν τα χέρια τους οι εργολάβοι. Πόσα χρόνια πάει ο Σωτήρης πεθαμένος. Τον έχω μπροστά μου να μου λέει για τα δύσκολα χρόνια της Αμερικής. Και για την ομορφιά της πρώτης του γυναίκας. Έλαμπαν τα μάτια του σαν πρόφερε τ' όνομά της. Τα βρήκαν λοιπόν οι κληρονόμοι.. Έγινε η μοιρασιά. Άλλη μια πολυκατοικία. Αναπαύσου Σωτήρη. Μάταια τα εγκόσμια. Είσαστε κάπου μαζί, είμαι σίγουρος.

εκατοντάδες αφίσες

Έκλείσαν τόσα μαγαζιά Έμεινε απούλητη η μοναξιά Το πιο πολύτιμο απ' τα πολύτιμα. Και στη βιτρίνα εκατοντάδες αφίσες Προαναγγέλλουν έναν νέο κόσμο Και κάθε μέρα γκρεμίζουν τον παλιό. Απ' έξω κοιμάται ένας άστεγος Σκεπασμένος με λερό πάπλωμα. Χιλιάδες πέρασαν από μπροστά. Πιες, είναι γιορτές. Δε γαμιούνται. Πάντοτε σου έλεγα, κούκλα μου, Να κρατάς μικρό καλάθι.

ο νους

Αταξίδευτος όπως ο Παλαμάς, τοπόσημο όπως ο Χριστιανόπουλος κι ο Πεντζίκης, στους ίδιους πάντα δρόμους όπως ο Μακρής. Τι κατάλαβε που έφυγε ο Αναγνωστάκης; Ο Ιωάννου τι κατάλαβε; Δεν χρειάζεται να ταξιδεύει το σώμα, αρκεί ο νους..

το τασάκι

Έπρεπε τότε να το γνώριζα πως μόνο αυτό μου αρκούσε έτσι όπως σήκωνες το ποτήρι και το ακουμπούσες στα χείλη σου ο κόσμος γύρω επιβράδυνε τα φώτα των αυτοκινήτων γίνονταν μικρές πυγολαμπίδες το τραγούδι μπέρδευε το ρυθμό του ακολουθώντας την κλίση του κεφαλιού σου στον ώμο μου και το στροβίλισμα του καπνού απ' το τσιγάρο στο τασάκι. Μάρτης '23, Η φωνή μου 3

o χαρταετός

Ο αέρας κόπασε. Ο χαρταετός γκρεμίζεται. Μπλεγμένη κλωστή. Αποκαμωμένο παιδί, μην τρέχεις.

εμείς/κανείς

Χτύπος/Ρύπος Όλοι/Πόλη Κάποιος/Σάπιος Εμείς/Κανείς

πώς μιλάει η ποίηση

Πώς μιλάει η ποίηση με κομμένη γλώσσα, με δεσμά στα χέρια, με σπασμένα δάχτυλα; Πώς γίνεται να μιλάει κάθιδρη και χλωμή, σχεδόν ετοιμοθάνατη. Πού συνέβησαν αυτά τα φρικτά βασανιστήρια, υπό το φως των προβολέων; Σε μια αίθουσα κατάμεστη από κόσμο. Με δημοσιογράφους, με φλας και με μικρόφωνα. Ήταν όλοι τους μάρτυρες! Εκεί συνέβη η κακοποίηση. 10/3/23 Στο Τρένο της Ποίησης

ανώφελο

Εικόνα
 

εποχή

Εικόνα
 

το κατώφλι

Μπορεί να πάρεις κάποτε τον μικρόκοσμό σου για μόνη πραγματικότητα και τότε βρίσκεσαι στο κατώφλι του όξω από δω. Μπορεί να λιβανίσεις κάποτε τον βαλσαμωμένο αγώνα σου ως ιερό τοτέμ και τότε απογυμνώνεται δια μιας κάθε νοήματος.

καριόληδες

Όλοι εσείς, οι καριόληδες, όσο ζούσε δεν γράψατε  ούτε γραμμή. Τώρα πια ακίνδυνο, τον γυρνάτε όπως θέλετε, μια από δω και μια από κει, το μέσα έξω. Χιλιοφορεμένο τομάρι, μαριονέτα χωρίς ψυχή, ένα νευρόσπαστο αφημένο στο τζάμι κάποιας πολυσύχναστης βιτρίνας. Δεν πρόκειται ποτέ να κουνηθεί, αν εσείς δεν κινήσετε τα νήματα. Μα τα χίλια κοράκια! Βολεύει.  Βολεύει πολύ.

oι θεατές

Ευλογεί τα γένια του Στον μικρόκοσμό του Έχει πάντα έννοια του Τον περίγυρό του.. Την καλή κουβέντα τους Το μικρό τους νεύμα Μια υπεράνω κριτική Nα πουλάει πνεύμα.. Ξέχασε γιατί έγραφε Νέρωσε τα λόγια Τα θηρία καλόπιανε Με τα ευχολόγια.. Ένα θέαμα τραγικό Έγινε γι' αυτούς Σαν εκείνους τους φτωχούς Πρώτους χριστιανούς.. Τα θηρία τον φάγανε Τώρα τον χωνεύουν Πιο φριχτά θεάματα Οι θεατές γυρεύουν..

καρουζέλ

Την πιο ωραία Βενετία, τη Βενετία της φαντασίας, την είδα κακοζωγραφισμένη σ' ένα ταμείο επαρχιακού πανηγυριού. Ένα μικρό καρουζέλ με τ' αλογάκια του και τα πολύχρωμα λαμπάκια του γυρνούσε ατέλειωτα στην έρημη πλατεία.

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)