κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες..

Ο συγγραφέας θα συνεχίσει να γράφει, ακόμα και στην έσχατη απογοήτευση. Ο ποιητής θα συνεχίσει να βλέπει τον κόσμο ποιητικά, ακόμα και χωρίς ποιήματα. Τα γράφω αυτά για τους φίλους που απογοητεύτηκαν. Και τα γράφω με το ένα χέρι, μιας και το άλλο είναι πρόσφατα εγχειρισμένο. Κανένα φεστιβάλ, καμιά παράτα, καμιά αβάντα και πληρωμένη καταχώρηση, δεν καταξιώνουν. Καλά και τα φεστιβάλ, καλές οι παρουσιάσεις, καλές και οι φιέστες, αλλά η δημιουργία συμβαίνει μακριά απ' τα φώτα. Να το επικοινωνήσουμε το ρημάδι το έργο μας, γνωρίζοντας όμως το ασφυκτικό πλαίσιο της εποχής. Και κατανοώντας την απαξία στην οποία καταδικάζονται αξιόλογες προσπάθειες, μέσα στη γενική φλυαρία και στην απουσία ουσιαστικού κριτικού λόγου. Ούτε καν ο χρόνος αποδίδει δικαιοσύνη. Αυτός που δήθεν θα τα διορθώσει όλα αυτόματα. Όχι. 

Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες.. Πυρετικοί δημιουργοί που δεν ανησυχούν για το αύριο. Έχουν καταλάβει την πλάνη του δύστυχου του μέρμηγκα. Και φτιάχνουν για το τώρα. Για τους λίγους που κάτι θα πάρουν πρέφα. Για τους ευαίσθητους που θα συναισθανθούν. Κι ακριβώς γι' αυτήν τους την άνεση, κάτι ωραίο τους επιφυλάσσεται εκεί στο βάθος.. Ίσως εκείνη η "βαθυστόχαστα ιλαρή παρθένα" του Καρυωτάκη. Ίσως η Βουλγάρα του Μπασιάκου, που ακόμα περιμένει παίζοντας το πόδι νευρικά..