Ο καθρέφτης αυτός κράτησε την παιδική μου εικόνα. Τη χαρά μου και την προσμονή πριν την εκδρομή. Τα είδωλα των μεγάλων. Είναι σαν μια οθόνη που αναμεταδίδει το παρελθόν. Με χιόνια και χωρίς ήχο. Μια οθόνη που κάποτε με καλεί απέναντι. Εκεί που βρίσκονται αγαπημένα πρόσωπα. Εκεί που ο χρόνος στέκει παγωμένος.
Οι άνθρωποι θα έπρεπε κάποτε κι αυτοί να μπαίνουν για φόρτιση. Ένα κουδουνάκι να τους ειδοποιεί ότι θα μείνουν χωρίς δυνάμεις. Ή ότι εξάντλησαν μακράν τις δυνατότητες αποθήκευσης. Ίσως έτσι να ξεφορτώνονταν τις περιττές αναμνήσεις. Κι η μπαταρία τους στο μέρος της καρδιάς κάπως να διαρκούσε. 22/1/2022 Ποιητικός Πυρήνας
Στις πλάτες τα μαγαζάκια κι από κάτω, οι υπότιτλοι. Τα επίθετα παρασυρμένα σ' έναν ξεροπόταμο. Μέχρι τις εκβολές η γη μετατοπίζεται. Την επομένη τα συνεργεία ανασύρουν τίτλους και καριέρες.
Nα σε κρατήσουν λίγο ακόμη τα μάτια μου, πριν σηκωθείς απ' το τραπέζι. Πόσον καιρό είχα να πιω έναν καφέ της προκοπής. Λες: "δες το χρώμα της θάλασσας" Συγκατανεύω: "σαν ένα με τον ουρανό"
Καθώς πεθαίνει κι ο τελευταίος που σε γνώριζε, δε μένει πίσω τίποτ' από εσένα. Σκλαβιές σε πράματα, ιδιότητες, ονόματα. Ώστε, λοιπόν, όλα πηγαίνουν στα χαμένα; 16/6/2021 Ποιείν
Τίποτα δεν περνά απέναντι. Η μάνα γη προξενήτρα του χάους. Αμέτρητες φορές θα επαναληφθείς. Τώρα λαφρύς χωρίς το βιος σου χωρίς τον χρόνο χωρίς αναφορά. 7/10/2021 Στο Τρένο της Ποίησης