Γένι αραιό Μαλλί βελόνα Φάτσα ταλαίπωρη Απ' το χειμώνα. Μάτια χωμένα Μέσα σε κόγχες Χέρια αλύγιστα Σα ξιφολόγχες. Αυτιά κλειστά Σε παραγγέλματα Ίδιο κεφάλι Ίδια τα πέλματα. Γλύπτης ο χρόνος Δίχως μοντέλο Με το σφυρί του Και το σκαρπέλο.
Nα σε κρατήσουν λίγο ακόμη τα μάτια μου, πριν σηκωθείς απ' το τραπέζι. Πόσον καιρό είχα να πιω έναν καφέ της προκοπής. Λες: "δες το χρώμα της θάλασσας" Συγκατανεύω: "σαν ένα με τον ουρανό"
Θέλω να γίνω ποιητής Σ' ανθολογίες περιωπής Να φιγουράρει τ' όνομά μου. Ως υπεράνω κι απαθής Βραβείο να λάβω επιτροπής Στην προσφορά μου. Σε περιοδικό της προκοπής Να γράψει κάποιος τιμητής Για τα στερνά μου. Θέλω να γίνω ποιητής Να συγκινείται η πατρίς Στο άκουσμά μου. Ιούνης '21, Η φωνή μου 2
Τα πρωινά των σκοτωμένων ωρών πού ονομάζονται "παραγωγικές", τα πρωινά των υποκριτικών συμβιβασμών για ένα μεροκάματο του κώλου, ευγνωμονείς τον Θεό γι' αυτά τα μακρά διαστήματα ανεργίας. Τότε μαζεύεις το ακατέργαστο υλικό σου βοτσαλάκι - βοτσαλάκι, για να χτίσεις κάποτε μια ονειρεμένη ψαροκαλύβα στην έρημη ακροθαλασσιά. 18/3/2024 Στάχτες
Χρόνοι προς τα πίσω μ' ασαφή περιγράμματα. Μόνον εντυπώσεις απ' τα πράματα κι ούτε καν αυτές. Πυκνές καλαμιές. Ένα θολό νερό χωρίς βυθό που ολοένα βουλιάζεις.