στο κόσκινο

Ούτε μιλιά δε βγάλαμε
-τα μέλλοντα κι ας μόλεψαν!-
για ‘κείνα που δε βόλεψαν…
(Θ’ αφήναμε αμήχανους
τους αποδέκτες…)
Για τους συμπλέκτες…
που μας αφήσαν σ’ ανηφόρες
πάνω στις δύσκολες τις ώρες.

***

Έλικα DNA το ποίημα
Μοναδικό μετά το θάνατο
Έμεινε ίχνος…

***

‘Μεις γεννηθήκαμε για έρωτες
Κι όχι για φρούδες εποχές
Ξενέρωτες…
‘Μεις γεννηθήκαμε για τ’ όμορφα
Κι όχι για τούτα τα λιμά
Τα ανθρωπόμορφα…

*Από τη συλλογή “Εφημερόπτερα”, Διαδικτυακή έκδοση 24 Γράμματα, Θεσσαλονίκη 2015.

25/4/2015 Το Κόσκινο


Ασυνέχεια

Την πρώτη φορά ήρθες σ’ ένα όνειρο
Τώρα ο χρόνος έπαψε να υπάρχει.
Πεζές περιπολίες, ντυμένες ομοιόμορφα
Φωτιές, φωνές, ολονυχτίες
Μια απειροελάχιστη ρωγμή
Κι ένα ακίνδυνο σημείο στο χάρτη.
Τώρα, όμως, δεν υπάρχει χρόνος
Τώρα, όμως, τ’ όνειρο ντράπηκε
Και ντυθηκε για να μην ξεχωρίζει.

***

Μανιφέστο

Χωρίς ερωτήσεις και κομπιάσματα
Σαν σπάνια, ευλογημένα πλάσματα
Με κιθάρες και με τύμπανα
Ήχους ντύνουμε και σχήματα.
Ανέμελοι κι αφηρημένοι
Αχταρμάδες εντυπωσιασμένοι
Παθιαζόμαστε…
Μα ύστερα, κουραζόμαστε
Και λέμε να το ρίξουμε έξω
Χωρίς φράγκα και κεράσματα
Σαν σπάνια, ιδανικά αποβράσματα.

*Από τη συλλογή “Ιχθύων Λόγος”, εκδ. Univeristy Studio Press, Θεσσαλονίκη 2011.

16/5/2015 Το Κόσκινο


Χιλιάδες μετανάστες
Τα ναυάγια
Της λησμονιάς νερό
Σκεπάζει
Χωρίς ονόματα·
Ντόπιοι δουλέμποροι
Διαβεβαιώνουν
Ουδετερότητα.

***

Όσοι κοιμούνται βαριά
Κάθε βράδυ κάνουν πρόβα το θάνατο.
Δεν τους διακόπτουν όνειρα
Ούτε το αιώνιο άγχος του ξυπνήματος
Γιατί έχουν κάτι τάχα να προλάβουν.

28/5/2015 To Κόσκινο