Είσ' ωραία θέα κι εγώ χλωρίνη στο μάτι. Σκάλα προς τον ουρανό κι εγώ ελαττωματικό αλεξίπτωτο. Έμπνευση κι εγώ το τυπωμένο ποίημα.

Ο κάμπος υποφέρει απ' την ομίχλη. Το τρένο πέρασε στην ώρα του, χωρίς οδηγό. Σφύριξε ανόρεχτα και χάθηκε δυτικά. Δεν απομένουν παρά εντυπώσεις απ' τα πράγματα. Η ζωφόρος το λέει καθαρά: τρωγοπίνουν στα Ηλύσια Πεδία, όμως αποσυρμένοι από τα μάτια μας. Και οι φρουροί βουβοί, θλιμμένοι δυόμιση χιλιάδες χρόνια τώρα, να παραστέκουν --συλημένο λάβαρο-- το σώμα της απουσίας.

Φίλε, προς τι η κραυγή; Δεν κατάλαβες πως εναλλακτική δεν βρίσκεται; Κουκουλώσου τις τραχιές σου παραστάσεις, τ' ακριβό τομάρι σου, ό,τι σε έφερε μέχρις εδώ, και βάδισε με το ένστικτο. Όμως όταν συναντάς άνθρωπο (συμβαίνει κάποτε), προσπάθησε να φαίνεσ' άνθρωπος. Να δείχνεις πως δεν ξέχασες τη γλώσσα την ανθρώπινη. Κι ας έζησες τα πιο πολλά τα χρόνια σου με λύκους.

Στον ραδιοφωνικό αέρα της πόλης βγαίνουν ποιήτριες με "βραβείο", ίδιες κάτι θείτσες σου απ' τα μικράτα, που σου τσιμπούσαν τα μάγουλα. Ούτε γλυκό όμως εδώ ούτε δροσερό νερό. Ούτε "πώς μεγάλωσες" ούτε χάιδεμα στα μαλλιά. Παροιμιώδης η τσιγκουνιά, και τα λιμαρισμένα νύχια τους  όπλα φονικά.

Έχε πρόχειρο το ποίημα στη μέσα τσέπη, σκισμένο φύλλο από παλιό τετράδιο. Φτιάξε ψηλά δυο μάτια αποτροπαϊκά με μολύβι. Για να μη ζυγώνει το κακό λέγε το από μέσα σου σαν προσευχή, ζήτα απ' τον πεθαμένο ποιητή να μεσιτεύει για σένα στο χάος.

Αφού δε μ' αγαπάει εκείνη, θα γίνω χίπστερ με πατίνι. Σε fruit bars θα την αράζω, στο σπίτι μπρόκολο θα βράζω. Κι ούτε τσιγάρο ούτε καφέ ούτε σικλέτια, ρε αδερφέ. Δεν πα να γίνει και σεισμός, χαλάρωση-διαλογισμός.  Θα εμπορεύομαι λιβάνια "μισοτιμής" εις τα χαϊβάνια. Φύκια μεταξωτές κορδέλες και μασημένες καραμέλες.  Μα αν θες σανό βιολογικό, από τον κ. Βλαβιανό. Σου λέω θα με δεις σαμάνο.. κι εσύ παρίστανε το χάνο.

Πω πω, είν' όλοι τους διαβαστεροί και μορφωμένοι αχ, είν' κι η φασολάδα βραστερή και χυλωμένη. Πάγκοι πραμάτειες κανονικό πανηγυράκι μία ελιά και λίγη Δημουλά για το ουζάκι.. Πω πω, τι γούστο να σκρολάρεις στο ρεπό σου μ' αλγόριθμους που σου προλέν ως και τον θάνατό σου. Να σου 'ρχονται καρδούλες και αιτήματα φιλίας από σελίδες ομαδικής αυτοκτονίας..

Φεύγεις την τρέλα των ανθρώπων. Το νοικοκυριό σου πάνω σε ρόδες. Τοπία απάτητα επιδιώκεις. Μα όπου κι αν φτάνεις άλλοι βρεθήκανε πριν από εσένα. Ίχνη παντού που σε συνθλίβουν. Διόδια για το απραγματοποίητο.

Ο δικός μας τάφος δεν θα 'ναι επιχρισμένος κονιάματα. Δεν θα μας πλαισιώνουν συμποσιαστές σ' υπαίθριες γιορτές, μηδέ θα μας ξεπροβοδάν εταίρες με μουσικές. Έτσι φοβάμαι ούτε κτερίσματα -- ούτε κι αυτόν τον οβολό τον χάλκινο θ' αξιωθούμε για τον δρόμο.