Γυρίζεις και βρίσκεις χόρτα να 'χουν πνίξει το μονοπάτι σου. (Ούτε νερό ούτε σκιά, χόρτα ψηλά και ερημιά..) Στρώνεις θειάφι για τα φίδια. Για τους ανθρώπους, κάτι θα σκεφτείς.

Καλούν τη βροχή― να τα ρυζοχώραφα, πλημμυρισμένα. Λίγο μωβ πάνω στα γαϊδουράγκαθα, τούφες δω και κει. Ήλιε, μη βγαίνεις! Προτιμώ τα σύννεφα για να περπατώ.

Στην Αλεξάνδρα Θυμ. Οι λέξεις μου δεν είναι εκπαιδευμένα σκυλάκια ράτσας, δεν κάθονται τριγύρω μου με τάξη κι αρμονία, δεν τρων από ακριβές κονσέρβες ούτε κατεβαίνουν σε διαγωνισμούς, το τρίχωμά τους δεν γυαλίζει ούτε ποτέ έχουν μάθει κόλπα. Οι λέξεις μου είναι κοινοί κοινότατοι κοπρίτες, κόλπα δεν καταδέχονται και διαλεγμένο μ' έχουν από αγάπη, γιατί ό,τ' είχα το μοιράστηκα μαζί τους, γιατί νωρίς το χώνεψα πως πλούτος δεν υπάρχει πιο ακριβός, απ' τις σιωπές μες στα υγρά τους μάτια. 19/9/2020 Στιγμές

Βρώμικο χιόνι πέφτουν οι σοβάδες, κι η οροφή το πάτωμα γυρεύει. Δεν επουλώνει ο χρόνος, όπως λεν. Πικρό φαρμάκι πολυκαιρισμένο, κι ωστόσο άθικτο, στο μπουκαλάκι.

Μην τα πολυπιστεύεις τα μάτια σου. Ακόμα και η καλύτερη προοπτική θολώνει στο βάθος.