Χρόνοι προς τα πίσω μ' ασαφή περιγράμματα. Μόνον εντυπώσεις απ' τα πράματα κι ούτε καν αυτές. Πυκνές καλαμιές. Ένα θολό νερό χωρίς βυθό που ολοένα βουλιάζεις.

Προκειμένου τη φήμη μου να περισώσω Κι αύριο-μεθαύριο να κάνω τον καμπόσο Το ΄χω εξετάσει σφαιρικά, όχι αστεία Μπάνικη θα βγάλω ανθολογία. Εκδότη, έναν ψωμόλυσσα που 'χω υπόψη Με χορηγία σεβαστού ιδρύματος, τιράζ θα κόψει. Όσοι ιδούν συμμετοχή, τη σκούφια θα πετάξουν Κι όσοι απ' έξω μείνουν, θα λυσσάξουν. Με τη μούρη μου φόρα παρτίδα Τιμητικά θα ξεκινά η εντός σελίδα. Εγώ είμ' ο ανθολόγος, σας γαμώ τα πρέκια Ανθυποβαλκάνιοι, χθεσινά τσουτσέκια. Κάντε ντου να την προμηθευτείτε! Aύριο ίσως θα μ' ευχαριστείτε. Θα την αποστείλω και εις όλας τας βιβλιοθήκας Μετά προίκας. 27/9/2021 Λογοτεχνία & Σκέψη

Δεν μπορείς να βάλεις σταθερά σημεία στην πόλη. Αλλάζουν συνέχεια οι προσόψεις. Καινούργιες αλυσίδες. Κάθε δρόμος σε βγάζει ξανά στον ίδιο δρόμο. Τα μνημεία; Τα τοπόσημα; Για πούλημα κι αυτά.

Mνήμη Α. Ευαγγέλου Παρατηρώ τους μεγάλους ανθρώπους. Πιάνει και σκάβει η κούραση τα πρόσωπά τους. Είναι θλιμμένα τα χαρακτηριστικά τους. Στο στόμα, στα σβησμένα μάτια όπως σταγόνα που γλύφει την πέτρα έχει επιτέλους αποτυπωθεί ο μορφασμός της παραίτησης.

Καίγεται σώνεται το σπίρτο. Λεπταίνει. Στραβώνει. Ό,τι απομένει σκορπίζει μ' ένα φύσημα.

Το φως ελκύει τα ψάρια, όπως τους ανθρώπους η φήμη. Κανένα ψάρι, όπως και κανένας άνθρωπος, δεν βλέπει το αγκίστρι. Κρέμεται από το στόμα τους η πετονιά.

Είμαστε οι μαθητές Είμαστε οι γραμματικές Κι είμαστε οι αριθμητικές Είμαστε οι στατιστικές Κι είμαστε αντικαταστάσεις χρονικές Είμαστε αντίλαλοι σ' αίθουσες κλειστές Μπλεγμένοι σε μια λούπα (Να επαναλαμβάνεται αενάως)