Αφήνω ψίχουλα στο τραπέζι μου για τα σπουργίτια. Δεν υπάρχουν πιο κωλοπετσωμένα κι επίμονα πλάσματα. Πιο προσηλωμένα στο ατόφιο της στιγμής. Πιο ειλικρινείς υμνητές του εφήμερου. Όμως, διαπιστώνω περίλυπος, δεν θα είναι ποτέ πράγματι ελεύθερα. Η πείνα ή η λαιμαργία τους είν' η αόρατη κλωστή που τα δένει με το τραπέζι.

 

Κύριε μπογιατζή, έπηξαν οι μπογιές σου. Οι βούρτσες στέγνωσαν στον ήλιο. Κύριε μπογιατζή, άσε τη δουλειά ημιτελή. Το μεροκάματό σου πιο μικρό από εκείνο το λουλουδάκι που φύτρωσε πεισματικά ανάμεσα στις πέτρες. Κύριε μπογιατζή, τέλειωσε το τσιγάρο σου κι από αύριο γράφε μόνο συνθήματα. Ούτε ένας ξασπρισμένος τοίχος. Πες το και στους άλλους. Κύριε μπογιατζή, κάθε αύριο. Μέχρι να τη βάψουνε.

Τα μαρτύρια του αγίου Σε λυτρώσανε δια βίου. Φύγε και μην αμαρτάνεις Έως ότου να πεθάνεις. Κι αν δικαίωση δεν πιστεύεις Απ' τον φθόνο να νηστεύεις. Απ' το μίσος να απέχεις Την ψυχή σου για ν' αντέχεις. Εσύ δούλος ταπεινός Στη συνείδηση του Ενός Που τα πάντα έχει ρυθμίσει Κι ο παππούς φώναζε Φύση.

Κλέβει ο πεινασμένος να χορτάσει τη μαύρη πείνα του. Θα μας δικάσει κάποτε δίκαιος κριτής αποξαρχής. Κι ο πεινασμένος θα 'ναι ο εκ δεξιών ληστής.