Δεν βρίσκεται χώρος να τεντωθούμε και ν' απλωθούμε. Κολλητά το 'να στ' άλλο τα τσιμεντένια πόδια μας. Τι κι αν ψηλώναμε ως τον ουρανό; Τι κι αν φτερά φυτρώναν ως τα χθες στους ώμους μας; Των απείρων στιγμών την απειροελάχιστη σκόνη, που ανεπαίσθητα πάνω σ' όλα επικάθεται, το μακρύ κορδόνι των βροχών και των ξηρασιών, δεν υπολογίσαμε, που μας φυλάκισε μέσα στην πέτρα.

Ποίηση κάνεις μ' εκείνο το δρομάκι που άνοιξες το γόνατο στα χαλίκια, Ποίηση με το γιουγκοσλάβικό σου bmx στις χορταριασμένες κατηφόρες, Ποίηση με τους φίλους που βολτάρατε σ' ατέλειωτους χωματόδρομους, Ποίηση με τα παλιά σου Μίκυ Μάους που σ' έπεισαν ότι δεν κάνεις για έμπορος, Ποίηση μ' εκείνη αγκαλιά μετά το βραδινό μπάνιο, Ποίηση να της δίνεις την μπλούζα σου και να τουρτουρίζεις, Ποίηση μεθυσμένος και μπλακ άουτ με μια ένεση καφείνης, Το άλλο πρωί ξυπνάς στην ενηλικίωση.

Ανάμεσα σε χιλιάδες εξαρτήματα γρανάζια γραναζάκια βίδες βιδίτσες ελατήρια μεγεθυντικούς φακούς και λογής εργαλεία με την άσπρη του ποδιά τα γάντια τα χειρουργικά ανοίγει εντόσθια μετράει χτύπους υπολογίζει χρονισμούς κρατά αποστειρωμένα τα λεπτά τις ώρες σε φορμόλη.