φθορά

Δεν βρίσκεται χώρος
να τεντωθούμε και ν' απλωθούμε.
Κολλητά το 'να στ' άλλο
τα τσιμεντένια πόδια μας.
Τι κι αν ψηλώναμε ως τον ουρανό;
Τι κι αν φτερά φυτρώναν ως τα χθες
στους ώμους μας;
Των απείρων στιγμών
την απειροελάχιστη σκόνη,
που ανεπαίσθητα πάνω σ' όλα επικάθεται,
το μακρύ κορδόνι
των βροχών και των ξηρασιών,
δεν υπολογίσαμε,
που μας φυλάκισε μέσα στην πέτρα.