Το εγώ σαν παγοθραυστικό, εκεί που ούτε μαύρο ούτε λευκό. Εκεί που τίποτα. Εκεί του τίποτα.

Ο ύπνος κράτησε. Δεν συνέφερε να ξυπνήσεις. Τι θ' αντίκριζες παρά ερημιά. Πώς θα ξανακοιμόσουν σαν τρύπωνε καμιά ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια; Όχι, δεν συνέφερε. Κι ας πούμε τ' αποφάσιζες να βγεις στους άδειους δρόμους, μόνος εσύ σε μέρη πλέον άγνωστα κι απάτητα. Δεν θα κινδύνευες; Δεν θα σε τρόμαζε η ίδια σου η φωνή; Πώς θα βεβαιωνόσουν ότι δεν ξύπνησες σε εφιάλτη; Όχι, ευτυχώς. Ο ύπνος κράτησε. 14/4/2020 Φτερά Χήνας

Όχι καλεσμένος σε γιορτή, όχι σκυλί επιδείξεων. Τραυματιοφορέας σε χαράκωμα, μάσκα αερίων κι ασφυξία, όλμοι και λάσπη και γάζα και αίμα κι ακρωτηριασμός -- αυτό είσαι, ποιητή. Όχι σκυλί επιδείξεων, όχι καλεσμένος σε γιορτή. 26/8/2021 Κυκλοδίωκτος

Στο φανάρι κάποιος έκανε τον Σαρλό. Έπιασε κόκκινο, και τ' αυτοκίνητα φρενάρισαν. Ξερνούσαν τα φουγάρα κι οι εξατμίσεις. Αυτός στο παγωμένο του χαμόγελο: μάσκα, θεατρική υπόκλιση -- ξεπεσμένος άρχοντας στη βιομηχανική ζώνη. Ελάχιστοι γύρισαν. Πράσινο! Δρόμος μπροστά.

Πόσο ο γαμωχρόνος σχετικός με τον καφέ στο χέρι αραχτός φιλοσοφείς το απέναντι μπαλκόνι φοιτητριούλα τα εσώρουχα που απλώνει μαύρα δαντελωτά και κόκκινα παντιέρες για να μετράς τις άχαρες Δευτέρες..

Πλαταίνει ολοένα το παράπονο, ογκώνεται στους δρόμους η αγωνία. Τα αίματα πηχτά κι αμίλητα, κι εσύ, προφήτη, που παράδερνες, δεν έχεις τόπο για το βράδυ. Όμως τα δέντρα, όντας λυγίζουνε, το παγωμένο φύσημα απαντέχουνε, για με την πρώτη αχτίδα πάλι έρχουνται οι φίλοι, τα πουλάκια, στα κλαδιά τους. 28/2/2020 Οι ποιητές που αγάπησα 8/4/2020 Booksitting

"Μη με περιφρονάτε" είπε, έτσι σκυφτή και μαζεμένη. Στάθηκα και της έδωσα τα τελευταία μου ψιλά, και πήρα τα χαρτομάντιλα. Μες απ' το τσεμπέρι της ψιθύρισε κάποιαν ευχή. Δεν ζητιάνευε, πούλαγε μοσχομυριστά χαρτομάντιλα για τους περαστικούς, για όσους έχουν ακόμα πρόσφορο το κλάμα. 3/3/2020 Στο τρένο της ποίησης