Παλιά μπορούσα να σκαρώνω ένα ποίημα στο πόδι να ανεβαίνω από τις σκάλες τέσσερις ορόφους με τα πόδια χωρίς να λαχανιάζω να ξεκινάω συζητήσεις εκ προοιμίου καταδικασμένες να κατηφορίζω την πόλη δίνοντάς της ακόμη κάποιο περιθώριο να φωτογραφίζω ιδανικά τοπία να ψάχνω ιδανικές μουσικές ν' ακούω σιωπηλός απίθανες νυχτερινές ιστορίες. Κρατώ απ' όλα ίσως τις ιστορίες. Μα ούτε κι αυτές καλά καλά. Νυστάζω στα μισά.