του εν Θεσσαλονίκη ανταποκριτού μας

Έπρεπε να γίνω βραβείο... Έπρεπε, όμως, πρώτα να πεθάνω.
Ξέρω, θα πείτε: οι λίγοι «εξαιρετικοί» άνθρωποι που γίνονται,
είναι συνήθως ήδη νεκροί.
Δεν τους ενδιαφέρει. Τουλάχιστον, όχι πια...

Εμένα, πάντως, με ενδιαφέρει. Όχι το βραβείο.
Με ενδιαφέρει ότι πέθανα, ή -για να το θέσω αλλιώς- με πέθαναν...
Ποιοι;
Μα, αυτοί που με θέσπισαν! Όχι μόνοι τους, ας μη γινόμαστε άδικοι.

Και μου το ‘χε πει: μην πας! Μην πας!
Δεν την άκουσα. Τσακωθήκαμε.
Ήμουν τόσο νέος. Είχα μπροστά μου μια λαμπρή καριέρα,
κι εκείνη μ’ αγαπούσε, με περίμενε.
Θες το σαράκι; Θες η κακιά η ώρα; Δεν πίστευα ποτέ σ’ αυτήν.
Τώρα πιστεύω...

Άσχημη πόλη το καλοκαίρι. Κι η υγρασία δεν βοηθά.
Βρώμικος κόλπος! Σαν τις πόρνες της.
Φάτσες ύποπτες, με χαραγμένα τα χαρακτηριστικά,
παρακρατικά σκουπίδια, νταβατζήδες και μαχαιροβγάλτες,
μαυραγορίτες, υπόκοσμος.

Είχα ένα μονότονα κακό προαίσθημα όταν έφτανα.
Εκεί, στο παράθυρο του ξενοδοχείου μου, στεκόταν
ένα μαύρο γλαροπούλι.

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

θέλω να γίνω ποιητής

αυτοανθολογούμενος