χωρίς τίτλο
Οθόνη πάλι ασπρόμαυρη―
χάλασαν τη μικροφωνική στη Φαραντούρη.
Το απόγευμα οι νεκροί κάτι μουρμούρισαν
μα τα τραγούδια―μέρα επετείου
σκέπασαν τη φωνή τους
και τα λουλούδια ανελέητα
τους έπνιξαν.
λησμονημένα
Γύρισα όλο το κέντρο. Μέτρησα τα κλειστά μαγαζιά. Τις μπαγιάτικες προεκλογικές αφίσες. Είχε τόση ζέστη και υγρασία. Δεν κουνιόταν φύλλο. Τα αδέσποτα σκυλιά είχαν κουρνιάσει στις εισόδους των πολυκατοικιών, με τις γλώσσες κρεμασμένες, ακίνητα. Λαχανιασμένος, ιδρωμένος, χωρίς αναπνοή, κάθισα απέναντι από το γκρεμισμένο ανάκτορο. Κάτι Γιαπωνέζοι έβγαζαν φωτογραφίες. Δεκάδες αυτόματα κλικ. Ήθελα να τους πω πως το μόνο ζωντανό κομμάτι στις φωτογραφίες τους είναι αυτές οι γάτες των ερειπίων. Γιατί ήρθαν εδώ; Τι τάχα θα προλάβουν να δουν από αυτήν την πόλη; Τόσα χρόνια την έζησα και δεν γνώρισα παρά κάποια αόριστη προοπτική της. Ανύποπτοι περιδιαβαίνουμε πάνω από τους θαμμένους αιώνες. Και τα σπίτια των ποιητών ρημάζουν λησμονημένα. 10/7/2024 Στιγμές