στ’ όνειρό Του
Τη νύχτα που φτερνίστηκε ο Πλάστης
―Ιδρώτας στο προσκέφαλό Του!―
Μαύρο πιπέρι στ’ όνειρό Του
Στάθηκε ο άνθρωπος-δυνάστης.
Ο άνθρωπος, ο αιώνιος δράστης.
―Ίδιο το κουφιοκέφαλό του!―
Tον σιχαμένο εγωισμό του
Αποτροπίασε κι ο Πλάστης...
Ξηλώνει ήλιους και πλανήτες·
Πεντόβολα με τους κομήτες
Παίζει, να ξαναρχίσει πάλι
Άλλη οικουμένη, πιο μεγάλη.
Νηφάλιος πλέον, ξυπνητός―
Κι ούτ' άνθρωπος ζωγραφιστός!
―Ιδρώτας στο προσκέφαλό Του!―
Μαύρο πιπέρι στ’ όνειρό Του
Στάθηκε ο άνθρωπος-δυνάστης.
Ο άνθρωπος, ο αιώνιος δράστης.
―Ίδιο το κουφιοκέφαλό του!―
Tον σιχαμένο εγωισμό του
Αποτροπίασε κι ο Πλάστης...
Ξηλώνει ήλιους και πλανήτες·
Πεντόβολα με τους κομήτες
Παίζει, να ξαναρχίσει πάλι
Άλλη οικουμένη, πιο μεγάλη.
Νηφάλιος πλέον, ξυπνητός―
Κι ούτ' άνθρωπος ζωγραφιστός!