Παιδί ήθελα να μένω σε δενδρόσπιτο. Να κατοικώ πάνω σε κάτι ζωντανό. Αλίμονο, μεγάλωσα σε τσιμεντόσπιτο. Έγινα εικόνα από μπετό. 6/9/2017 Θράκα

Όπως σε είδα σήμερα― κι είχες ένα ρόδο στο στήθος σου! … καθυστερώντας εγώ σε κοίταζα, όχι για το ρόδο. Εσύ μου χαμογέλασες προσπερνώντας, διέσχισες ανέμελη την κοχλάζουσα άσφαλτο κι εξαφανίστηκες στον ίσκιο μιας πολυκατοικίας. Ο ήλιος θριάμβευε. Δεν προχώρησα άλλο. Περιγέλασα τα πλάνα μου, διακαώς επιθυμώντας να μαραθώ. 26/12/2017 Το Koskino 22/10/2019 Στο τρένο της ποίησης

Συγγραφέας του ενός, επιμένει να γράφει για την ελληνική συγκυρία, όπου συμβαίνουν θαυμαστές σκηνές απ' αρχαία κωμωδία. Θέτει, δηλαδή, σοβαρή υποψηφιότητα να μείνει διαχρονικός.

Βλέπω ανθρώπους ίδια ώρα Σε μονόδρομο μεγάλο Βιαστικά πολύ να τρέχουν Να προλάβουν τις δουλειές τους! Να πηδούν στο λεωφορείο Σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο Τη ζωή να προσπερνούνε Με τις χειραποσκευές τους. Βλέπω ανθρώπους κάθε ώρα Σε μονόδρομο σινιάλο Να κινούνε και να φεύγουν Δίχως να ξανακουστούνε.

Κατάφυγε στη χώρα του παιδιού Στις ανυπόκριτες επινοήσεις Στα τραγουδάκια, στα στιχάκια. Στρέφοντας νώτα στο ωφέλιμο Μετατοπίσου προς την τέχνη Όπου ο κόσμος παίρνει νόημα.

Πήγα σε μέρη  με όμορφες λίμνες Σε οροπέδια  του αγνώστου στοιχειά Έφτασα σ' όνειρα  μα εσύ δεν ήρθες Πώς να παλέψεις  με μάτια κλειστά; Κι όλο ελπίζαμε  τα χρόνια περνούσαν Χέρια απλωμένα  να κρατήσουν τη γη Κάποιοι στο θρόνο τους  φριχτά γελούσαν Τι θα απομείνει  τι θα ξεχαστεί; *Λησμονημένο (πάνω από δύο δεκαετίες) μετεφηβικό μου  ποίημα-τραγούδι. Αλίμονο, εξακολουθούν να γελούν.

Όχι, δε τη συγχώρησες την αρχική σου πρόθεση έτσι που γέρασε σκυφτή έτσι πως ντύθηκε τα άμφια της συγκατάβασης και υπνωτισμένη τώρα θυμιατίζει αυτούς που γύρευε λαβή να στραγγαλίσει.