μετατροπές*

To τέλος. Το τέλος
των πραμάτων και του ανθρώπου,
ποιες ανεξίτηλες γραμμές στο πρόσωπό σου,
ποια σκοτεινά και τρίσβαθα νερά,
και ποια στοιχειά να μου το πουν;

Απ' τον ορίζοντα έρχονται
σμήνη πουλιά κι αγρίμια·
τρόμαξαν, φεύγουν
με κρότο και ουρλιαχτά.

Μα εσύ, σε άλλη γη,
εικόνα ζωντανή,
αγαπάς κι αγαπιέσαι
μ' όλα τα πλάσματα της φύσης.
Χάνεις για να ξανακερδίσεις.

*Στίχοι γραμμένοι την ώρα κάποιου βαρετού μαθήματος...

Φλεβάρης '23

Φλεβάρης '23
κλικ στην εικόνα

διαβάζεται και online (κλικ στην εικόνα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αυτοπορτραίτο

θέλω να γίνω ποιητής

αυτοανθολογούμενος