Κάθε δίκαιος είν' ένας Χριστός είν' ένας Αμνός όπως ταλαιπωρημένος κατασυκοφαντημένος πορεύεται μέσα στον κόσμο. Όπως δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να μεταπείσει τους δικαστές Του τους σταυρωτές Του. Ξέρει προκαταβολικά: Κάποιον Βαραββά γλιτώνει ο όχλος πάντα.

Των δέντρων η απολησμονιά σκέπει, τα φύλλα της πλατιά. Ό,τι νερά τρέχουν εκεί κι οι ίσκιοι τους δροσιστικοί, αδιάφοροι για τους θνητούς, κήπους ποτίζουν μυστικούς.

Ξεθωριασμένες απ' τον ήλιο φωτογραφίες βάσανα φευγάτα με την πρωινή δροσιά πια δεν πατάνε συγγενείς και φίλοι δεν τους πατάνε οι νόμοι της πολιτείας μόνο κανένας σκαφτιάς ροζιασμένος μόνο κανένας παπάς περαστικός.

Το νερό θυμάται. Κατηφορίζει το αρχαίο του μονοπάτι μουγκρίζοντας. Το νερό βιάζεται. Το στρωσε για τη θάλασσα. Τα δέντρα το ξεπροβοδάνε. Λάσπες κλαδιά βότσαλα, δικά του όσα βρει στο διάβα. Να φτάσει θολό ανακατεμένο, να ξεχάσει. 31/3/2021 Στάχτες

Αν η καρδιά λαφρύτερη από φτερό αλήθειας, σ' αφήνει ο Άνουβις και προχωράς. Αλλιώτικα, λίμνη φωτιάς η μοίρα της και τέρας πεινασμένο. Κι έτσι, με φαγωμένη την καρδιά θα τριγυρνά, δεν θα ησυχάζει η ψυχή σου.

Το κοντέρ της μοτοσικλέτας μένει στο μηδέν. Μόλις πιάνω κατηφόρα το χτυπάω με το δάχτυλο όπως ο Τζακ Σπάροου τη χαλασμένη του πυξίδα. Με μια γκαζιά περνάω κλειστά μαγαζιά έρημες πλατείες στέκια της μνήμης. Κάτι παπάκηδες στριμωγμένοι στο φανάρι μαρσάρουν για κόντρα. Γέρνω αγκαλιάζω τη γριά μου και διακτινίζομαι. 5/11/2020 Φτερά Χήνας

Μόνον έτσι βλέπει, μες απ' την ανάσα. Μόνον έτσι ακούει, μες απ' την καρδιά. Το φως του δανείζει το ζώο και τη σιωπή του στον άνθρωπο.