Στη συνείδησή σου καταδύεσαι  χωρίς μάσκα και μ' όσες εικόνες πρόλαβες  να κρατήσεις. Εκπνέοντας αργά αναμνήσεις  προς την επιφάνεια, σπείρες διαγράφεις όλο και βαθύτερα.   Εκεί που δεν φτάνει κανένα φως.

Σινάφι μου ατσαλάκωτο κι ασημοκεντημένο, σπεύσε το άξιο μέλος σου να υπερασπιστείς.. Μ' έχουνε βάλει στα σχοινιά, μ' έχουνε στριμωγμένο, κάτι άξεστα κωλόπαιδα, κάτι ιθαγενείς.. Την ποίηση δεν σέβονται, τον ποιητή χλευάζουν, πρωτοφανές, μα το Θεό, δεν το 'χω ξαναδεί.. Αν ήτανε για φουκαρά, για άγνωστο μπατίρη, στους όρχεις μου θα έγραφα τα ψώνια της tv.. Mα έθιξαν έναν ποιητή φτασμένο, νοικοκύρη, με προίκα, με παράσημα κι εκδοτικό τζιτζί.. Γι' αυτό, αδέρφια, σας καλώ (οι κάφροι με τρομάζουν!) κείμενο να υπογράψουμε όλοι οι πνευματικοί.. Και να καταδικάζουμε παρόμοια τσουτσέκια, η ποιητικοσύνη μας ποτέ να μη φθαρεί..

Kάπου βαθιά μέσα μου ζει η ποίηση. Σαν ιοβόλο ερπετό στη ρίζα ενός πεθαμένου δέντρου ξεχειμωνιάζει. Προειδοποιούν οι τεθλασμένες πάνω στη ράχη της. Κι εκείνος ο δυσοίωνος συριγμός. Φυλάξου όταν ξυπνά. 1/6/2025 Στο Tρένο Της Ποίησης

Περνούν ταινία από μπροστά σου οι εποχές. Τα χρώματα κάπως ξεθωριασμένα. Τα πρόσωπα ανύποπτα στο χθες. Σε ποιο σενάριο και σκηνοθέτη υποταγμένα; Περνούν ταινία από μπροστά σου οι εποχές. Και ο τροχός γυρίζει μες στα φώτα. Τα συγκρουόμενα πετούν φωτιές. Μα τίποτα δε νιώθεται σαν πρώτα.

Τρέμει ο ποιητής μη βγουν οι λέξεις του αληθινές. Σε χαρακώνουν στο πρόσωπο. Τις πασπαλίζεις αλάτι. Πληγές κακοφορμισμένες που μένουν ανοιχτές. Χειρότερο μαστίγιο απ' την πραγματικότητα όσα δεν είδες ακόμα..

Σκάβει και σκάβει Η κίτρινη φαγάνα Τον ίδιο δρόμο. Κόκκινες λάσπες Πήρε ένα αγιάζι Να μαχαιρώνει.

Όλα αυτά τα κοπάδια ανθρώπων λαμπάκια και σιντριβάνια και στήλες άλατος.