Αγέραστη αγαπημένη, σε έχουν όλη σμιλεμένη χέρια σοφά μαστόρικα. Kι όμως, στο βλέμμα ζόρικια: Σ' άφησαν μισοτελειωμένη.

Προνόμιό του φέρει το ανάθεμα πάντοτ' ο ξένος. Εμβόλιό του, η κακία του κόσμου ενδοφλεβίως. Του ευαυτούλη η φοβερή κατάντια, επιδημία. Την αφεντιά μας μόνο, χρυσοκέντητη: Καπιταλισμός! 14/12/2016 Στιγμές

Πόζες  αφελείς Πόζες  με μερέντα Πόζες  με συγγενείς Πόζες  ντοκουμέντα Πόζες  βαμμένη Πόζες  χαμογελαστή Πόζες  με τις φίλες Πόζες  σκεφτική Πόζες  σε βουνά Πόζες  με βιολέτες Πόζες  αγκαλιά Πόζες  σε τουαλέτες Πόζες  με καφέ Πόζες  σε παραλίες Πόζες  κυριλέ Πόζες  σε απεργίες Πόζες  στα Εξάρχεια Πόζες  στην Εκάλη Πόζες  πλάι σε κούτσουρα Πόζες  με μαγκάλι Πόζες  στο Σέιχ-Σου Πόζες  στην Άνω Πόλη Πόζες  στην Αρετσού Πόζες  να πέφτουν όλοι Πόζες  σε ασανσέρ Πόζες  με κουβέρτα Πόζες  καλοριφέρ Πόζες  πόζες αβέρτα Πόζες  τα ματοτσίνορα Πόζες  με το σεντόνι Πόζες  στου ύπνου τα σύνορα Πόζες  κοιμάσαι μόνη … 26/1/2017 Ποιείν

Πλάι του δρόμου, τυπικοί ανύποπτοι πρωινά σέρνουν σκυλοτόμαρα. Λίγο σταματούν. Συνεχίζουν...

Θα φέρεις τη φύση Άψυχη μες στο σπίτι. Θα τη στολίσεις Θα τη φωτίσεις Και με το ποτήρι υψωμένο Θα την ονομάσεις χαρά. 18/1/2017 Fractal

Το χρόνο σχίζουν τα στήθη σμιλεμένα, αχ! μαγεμένα. Χρυσόφυλλο στολίδι, ηλιόλουστη έφηβη.

Wilfred Owen-Anthem for doomed youth What passing-bells for these who die as cattle? Only the monstrous anger of the guns. Only the stuttering rifles’ rapid rattle Can patter out their hasty orisons. No mockeries now for them; no prayers nor bells; Nor any voice of mourning save the choirs, The shrill, demented choirs of wailing shells; And bugles calling for them from sad shires. What candles may be held to speed them all? Not in the hands of boys, but in their eyes Shall shine the holy glimmers of good-byes. The pallor of girls’ brows shall be their pall; Their flowers the tenderness of patient minds, And each slow dusk a drawing-down of blinds. Wilfred Owen-Ύμνος στην ξεγραμμένη νιότη Ποιες φευγαλέες, άραγε, καμπάνες Για όσους πεθαίνουν σαν κοπάδια βοοειδών; Μόνο ο τερατώδικος θυμός των πιστολιών. Μόνο των τυφεκιών το βιαστικό αναμάσημα Μπορεί και σιγομουρμουρά τις προσευχές τους. Γι’ αυτούς ποτέ πια εμπαιγμοί, ούτε δεήσεις, Ούτε καμπανοκρουσίες… Στις τόσες χορωδίες δεν περισσεύε

"Πάλι καλά που βρέθηκε κι αυτό, και θα μπορείς να βγάζεις τα έξοδά σου", ψιθυρίζει... Παρατηρείς, όλο καθυστερείς τη διαδρομή. Πού θα γυρίσεις; Πού θ' ακουμπήσεις πια τη σκοτωμένη επιστροφή σου; 31/1/2017 Mάνος Τασάκος

Ευλογημένος φτάνει πάντα ο ύπνος, να μη σκέφτεσαι. 4/11/2016 Στιγμές

Εξωθημένος στο περιθώριο λόγω συγκυριών... ή ενσυνείδητα αναχωρών; Απορία αναπάντητος.

Έσβησαν -τσαφ!- τα φώτα. Έβενος, ρίγος διαπεραστικό ο μέγας λαβύρινθος των αιθουσών και των διαδρόμων.

Σε παραλία απόκρημνη, έναν έναν γκρέμισα τους φόβους μου. Τους γκρέμισα εκεί που σκάει το κύμα αλέθοντας με δύναμη... φέρνοντας τα πάνω κάτω! Τους γκρέμισα με μιαν ελπίδα: το κύμα να τους πάρει, πάνω στα βράχια με αφρισμένη ορμή να τους διαλύσει και, μες στη νύχτα, ο δαίμονας που επρόφταινε το βήμα να μ' αφήσει. Φάντασμα στον ίδιο μου εαυτό συνάντησα εκεί το σύνορο... Χαιρέτησα την όψη που κάποτε είχε όνομα και σπίτι, κι ωστόσο του γιαλού είναι πια στοιχειό. 7/11/2015 demispoetry   26/11/2015 Στάχτες

Ερωτικό μετέωρο ληγμένης εποχής ― κασέτα δοκιμής. Tι αστείο να σε πετύχω... βαλσαμωμένο ήχο εφηβικής ακμής.

Ο αγώνας ήταν απολαυστικός. Βάλαμε γκολ και η ιαχή του πλήθους πρέπει να ακούστηκε χιλιόμετρα μακριά. Πετάχτηκα επάνω σα να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Φώναζα και χοροπηδούσα. Κοίταξα γύρω μου τα πρόσωπα των φιλάθλων: Ήτανε όλοι τους ευτυχισμένοι! Σάμπως, νομίζεις, τι είναι η ευτυχία; Πόσο κρατάει παραπάνω απ' ό,τι η φάση ενός γκολ; Τύλιξα το κασκόλ στο χέρι μου και ύψωσα τις γροθιές μου στον αέρα!  Ο φίλος μου χαμογελούσε. "Είναι οφσάιντ", είπε. "Το ακύρωσε ο διαιτητής". 20/9/2015 Manos Tasakos

Aντικαθρέφτισμα παρμπρίζ Σε βιαστικό φανάρι Με κόρνες υψίφωνες Εμπόδιο φορτηγό Κι άσφαλτο πίσω στραφτερό Στα πόδια της ποτάμι.

Σπρώχνουν οι μέρες μας η μια την άλλη... Οι εργάσιμες τις αργίες. Οι επέτειοι τις σημασίες. Παιδάκια κακομαθημένα δεν έχουν μάθει να μοιράζονται.

Πορτοκαλί το δειλινό. Ο ήλιος έγειρε πίσω από σύννεφα που μοιάζουν φώκιες. Κρύο νερό ιδρώνει στο ποτήρι. Εσύ γαλήνια κοιμάσαι. Σκύβω στο πλάι και σε φιλώ.

Στους δρόμους είναι η θέση μας Κι από εκεί κανείς Δε θα μας ξεκουνήσει. Όσοι το πρόβλημα Βαφτίζουν λύση Ας λέγονται όπως θέλουν. Μάθαμε πια τους λύκους Απ' τα πρόβατα.

Δοκιμασμένοι αριβίστες Φλερτάρουν με βραχείες λίστες Σ' αυτό το ξέφραγο περβόλι Λίγο πολύ, γνωρίζοντ' όλοι... Σχολές, τιμές, μαστραπαδάκια Διαγωνισμοί, φουκαραδάκια Τζιχαντιστές ζωσμένοι ρίμες Μεγαλοεκδότες εν Αθήναις... Ταγμένοι δημοσιοσχεσίτες Σφαγμένοι, θύματα και θύτες Πύργοι του αίματος, της φρίκης Σινάφια της Θεσσαλονίκης... Γραφιάδες, θειάδες και ξαδέρφια Στα κουδουνάκια και στα ντέφια. 22/8/2016   Λογοτεχνία & Σκέψη

―Aυτή   τη   νύχτα μην κοιμηθείς με πικραμένους στίχους και τραγούδια. ―Έτσι   κοιμούνται οι καλλιτέχνες, καταγής σε σκιερό λιβάδι από λουλούδια.

Μιαν ευχή είχαν Θησαυρό τους οι παλιοί. Και τη σκυτάλη Του μαύρου ιδρώτα τους Πριν το τέλος του δρόμου.

Διαβάτης χρόνος Από τα νιάτα κιόλας Πότε διάβηκε; Κλειδαράς χρόνος Από τα νιάτα έξω Πώς μας έκλεισε;

Θάλασσα τσαχπινομάτα Με μεριά λιαστά κι αφράτα Καστανόξανθους βοστρύχους Και ζευγαρωτούς τους στίχους Που σωριάστηκαν για 'σένα Στην πατρίδα ή στα ξένα Μες σε ποντοπόρα πλοία Ή σε πόθου παραλία Σε κακόφημο λιμάνι Καμωμένοι μάνι μάνι Από πλοίαρχο ή μαρκόνη Ή από στεριανό κωθώνι Βιαστικοί στον έρωτά τους Στίχοι για υγρούς θανάτους Και ιστορίες κουπαστής Για ναυάγια της ζωής...

Και πάλι τα αμέριμνα πλήθη Και πάλι τα σκουπίδια τους Οι ταβέρνες και τα ουζερί Η γλυκερή φωνή της επαγγελματία Τα μισθωμένα οράματα των διακοπών.

Στρόβιλοι τρέμουλο φρικτοί ρευστοί ερειπιώνες βουτιά σ' εβένινα νερά λεπτά αιώνες τείχη στιλπνά κυμάτων ουρανοξυστών προσόψεις είδωλα νεκρών κοράλια ιππόκαμποι ανεμώνες. 8/8/2016 ΤοKoskino

Πολλές φορές και μάταια  ταλαντεύτηκες στη μύτη του αρχαίου σωρού. Πουλί δεν ήσουν   ― έ να σπρώξιμο. Το δίχως άλλο ανάστροφη η θέα της πεδιάδας.

Σε πάγκους πανηγυριών Πλαστικές φήμες Made in Hong Kong. Πρόσκαιρες χαρές Με το θυρυβώδες Και το ευτελές. 18/7/2016   Στιγμές

Απόψε θα σας ρίξω λάσο Τίτλο-θηλιά ατακαδόρικο Φωτό απ' το φοιτητικό μου πάσο Με ύφος ζόρικο. Οράματος ιδιωτικού ντελάλης Μελοδραματικός, και κάπως πέρα... Συνάμα και παιδί της βιοπάλης― Τσέπης παντιέρα! Εύκολα θα σας ξεμπροστιάσω Καμώνοντας τον γοητευμένο. Φύκια, κορδέλες έχω, κι έναν άσσο Σιγουρεμένο. 11/8/2016 Fractal

Στις πλατείες ξεχειλίζουν μίση. Αφού καθαριστούν οι πλάκες, όπου εχθές Δεκάδες είχαν ξεψυχήσει Ο Δήμος θα τοποθετήσει Αγάλματα και παιδικές χαρές. 25/10/2016   Αλωνάκι ,  Παλινωδίαι

Για σένα πια δε γράφουν τα κιτάπια του ταμείου. Για σένα που περίμενες τόσες φορές στημένος να σου σφραγίσουν την αξιοπρέπεια. Να σου μετρήσουν πόσες μέρες έχεις μερίδιο στην επιβίωση. Και το βασανισμένο σου μυαλό γελούσε στην ιδέα μιας μολότωφ. Αυτοί οι δαιμονικοί γκισέδες αν τιναζόντουσαν! Αυτά τα άθλια κιτάπια αν καιγόντουσαν! ―Περνούσε ακόμα τραγική παρηγοριά όλα πριν σε αποκλείσουν. 13/7/2016   ΤοΚοskino

Nα βγει, λέει, ο άντρας σου, ο γελαδάρης Του κόσμου ο καινούργιος μακελάρης Κι εσύ, απαστράπτουσα Μελάνια Να σβήνεις με στηθόδεσμο τα δάνεια... Ψηλή κι ωραία στη σιλικόνη σου Να στήσεις κάπου την αγχόνη σου Και να κρεμάς  καουμπόηδες  λεχρίτες Αρχίζοντας από τους τραπεζίτες. Και πρώτο να ξεφορτωθείς το γελαδάρη Που στον καιρό του πια, σωστό θρεφτάρι Με τη μεγάλη οικονομική επιφάνεια ―Απ' τον ιδρώτα των φτωχών, Μελάνια ― Και το αχυρένιο αντιπαθητικό μαλλί· Ιέρεια πλαστική κι ερωτική! Ονείρωξη, απ' τη μακρινή Αμερική... 9/10/2016 Aτέχνως 15/1/2018  Ποιητικό σταυροδρόμι Μικρή Ανθολογία Σατιρικής Ποίησης Β

Ξανθές κορφούλες Χεράκια στον ήλιο Ελιές του παππού. Τρυφερά δεντράκια Άμποτε νυφούλες Γης και ουρανού.

Οι πληρωμένοι στίχοι Τα αραδιασμένα λόγια Οι εκλεκτικές συγγένειες Τα σόγια Οι χαλαρές ενότητες Οι τρυφερές κενότητες Τα αβέβαια δρομολόγια Οι αναχωρητές Οι ανακαινιστές Τα ιστολόγια Οι νανουριστικές κοινοτοπίες Οι φιλαυτίες Οι ναυτίες

Άφησε στους άλλους Ακριβή κληρονομιά Τ’ άρωμα της καλής δουλειάς σου Τα λόγια που είπες Τα λουλούδια που φύτεψες Τον ιδρώτα που έχυσες και τον ήπιε η γη. Άφησε στους άλλους Τη μεγάλη ανάμνηση Που δε σβήνει εδώ πέρα. Τη γροθιά απέναντι στο άδικο Παντιέρα. Άλεξ Τσάτσι Απόδ. Ντ. Κων/νίδης (από μτφ Βασ. Κώτσια) 10/5/2016 Aπενεργο-ποίηση

Τυχαία χθες ανοίγοντας κάποια ανθολογία Έπεσα σ' ένα ωραίο ποίημα του Μπάρα! Να το απαγγείλω με κυρίευσε λαχτάρα · Μόνο κοινό, η φρεσκοξυπνημένη Πελαγία . "Μωρό μου, έχω δυσανεξία στα ποιήματα. Αν πεις στους λούμπεν ποιητές, ακόμη πιο πολύ · Ίσως μπορείς να μου θυμίσεις πάλι το φιλί Το βραδινό, να εδώ!, και γάμα τα προσχήματα..."

Ξέρει ο Χρόνος ― Εσύ μη νοιάζεσαι ― Και διαλεχτής Και βουτηχτής Και σφουγγάρι.

Σα να μην ήταν να 'λειπες ποτέ Μια μια τις λύπες σου να τις ξεκάνεις Και ό,τι κάνεις Στο άπειρο αντιγύριζε, θνητέ.

Αντιστάθηκαν, μα στην πορεία Ξεπουλήθηκαν στην εταιρεία. Βρήκαν βολική δικαιολογία Ξεμπερδέψαν κι από απεργία. Η εταιρεία ξέρει όλους τους τρόπους Έχει τους δικούς της τους ανθρώπους Μάτια και αυτιά σ’ όλα τα πόστα Όταν πάρει βράση η κομπόστα... «Τώρα όλοι τα κεφάλια μέσα Για να δέσει ωραία η μπουγιαμπέσα!» Η διεύθυνση, αυτή η παλιομετραίσσα Τους πιέζει τα κεφάλια μες στην πρέσα. Στάμπα επίσημη, απαραιτήτως Θυρεό στο κούτελο ή στο στήθος Να τον φέρει πρέπει υπερηφάνως Στο τελάρο του ο κάθε χάνος. Τις συμβάσεις τους -μ’ αίμα παρθένας!- Υπογράψαν όλοι, μα ένας ένας... Ιστορίες ιπποτών οι εναντιώσεις Που θα θέλεις δυο μηνιάτικα να εκδώσεις. 9/10/2016 Ατέχνως 15/1/2018 Ποιητικό σταυροδρόμι Μικρή Ανθολογία Σατιρικής Ποίησης Β

Ανάμεσα απ' τις κορφές Θροΐζει ο αέρας παγωμένος· Σαν ίσκιος κάποιος ζωντανός Στέκει ένα-δυο λεπτά σκυμμένος. Θόρυβοι σκουπιδιάρικου Η Ευαγγελίστρια ξυπνάει· Ήλιος με δόντια έχει ανεβεί Τους ζωντανούς περιγελάει. 25/6/2016 Στιγμές

Όσοι το πέλαο αντικρίζουν Μονάχα απ’ τα ρηχά Και ταξιδεύουν κάποτε Παρθενικό ταξίδι Σε σκούρα μπλε νερά Μέσα τους τρέμουν Και πετρώνουν στην ιδέα Κάποιας απόκοσμης Σειρήνων μουσικής Κάποιου φριχτού Γεννήματος στα φύκια... Εκεί που πάει να σβήσει το καράβι.

Στο Νίκο Τ., δυο ασπρόμαυρες φτερούγες Τη νύχτα που δε σου 'βγαινε το ποίημα Ό,τι σκατά κι αν μασουλούσες Ώρα μοναχική και περασμένη Βάρυνε εικόνα απόλυτη Εκείνο το έντρομο σκυλί επάνω στη νησίδα Ώρα αιχμής, σ' οδό ταχείας κυκλοφορίας Χωρίς να ξέρει πού το μπρος και πού το πίσω. Ένα περαστικό οδηγούσες αυτοκίνητο. Τι κι αν το σκέφτηκες σ' όλη τη διαδρομή; Τι κι αν το πασπαλίζεις τώρα καραμελωμένη τύψη; Σκατά. Ούτε το ίδιο ούτε το ποίημα ωφελεί. 8/9/2016 Θράκα

Αχρονολόγητη μαγνητοφώνηση ... πομπός χωρίς φυσική παρουσία. Ραδιοκύματα, ίσως κάπου δέκτες ― λούπα στη νύχτα. Μονότονη απαγγελία απ' τις κεραίας ψηλά τα κόκκινα φώτα εμποδίων.

Οι βροχές που ήρθαν Δεν μπόρεσαν να κατευνάσουν Την ακόρεστη δίψα μας. Τα τόσα σφάγια δεν έφτασαν Για την πείνα μας. Είχαμε μάθει ολοένα να ζητάμε Απ’ τους θεούς. Είχαμε μάθει τους καμένους κορμούς Να προσκυνάμε. Ο ήλιος άλλαζε τη λίμνη σε έρημο Κι ο μάγος περίλυπος Έριχνε και ξανάριχνε τα κότσια. Όσο το μεγάλο βουνό έκανε ειρήνη Με τον ουρανό Και η αρκούδα ξάπλωνε με το ελάφι, Αυτός έριχνε και ξανάριχνε… Όμως πουλιά, αλίμονο, δεν πέρασαν. Τα κότσια βουβάθηκαν, Τα εντόσθια μαράθηκαν, Ο κορμός ακίνητος, δεν απάντησε. Ένα καρβουνιασμένο κούτσουρο Τι προφητεύει; 15/6/2016 Στάχτες

Λοιπόν, ας μη μιλάμε άλλο για μνημόσυνα… Έχουν μιλήσει προηγουμένως άλλοι κι άλλοι Έχουνε προσαρμοστικά υποκλιθεί Σ’ αξίες και θρησκείες κατεστημένες Έτσι που ενυπόθηκα περνούν Στις άκρες των δακτύλων μας τα χρόνια. 10/6/2016 To Koskino

Ίδια είν’ η μοίρα του στεριανού: στην αχανή αυτή κενότητα -έστω, ας την πούμε αιωνιότητα- κάθε υπόλειμμα σαν το σπυρί που κλέβει το σπουργίτι κάθε ανάμνηση αιχμάλωτη στ’ αμπάρι βουλιάζει με το πλοίο του εαυτού. 14/5/2016 Αλλιώς

Βροντή κι αντάρα οι ρόδες Απ' το αυτοσχέδιο καρότσι της Σέρνουν μαζί τους τη σκουριά Κι από τους κάδους ξεπηδάν Αναμαλλιάρικα γατιά, ενώ Μ' ένα παλιό ρολό στο χέρι Αυτή ξεθάβει.

Όσο περνά ο καιρός τα λόγια σώνονται. Ο κοσμάκης κατάπιε ρολόγια που μετράν αντίστροφα. Οι γόητες κατάπιαν τις γλώσσες τους. Τα ράφια εξαντλήθηκαν απ' τις εκπτώσεις. Τα δοκιμαστήρια αρνούνται τις πρόβες. Κανείς δε βρίσκει νούμερο στα μέτρα του. Στο τέλος όλοι τους βρίζουν την Τύχη. 22/4/2016 Στιγμές

Πώς όλοι αυτοί δηλώνουν ποιητές... Ξεμωραθήκανε; Πόσοι από δαύτους μ' άγριο στίχο Μετρηθήκανε Και βγήκαν σώοι και αβλαβείς Από το σπήλαιο Ναρκισσισμού θηρίο όπου φυλάει Ανήλεο;

Το χώμα που περιμένει την ανακάλυψη έχει κλεισμένες μέσα του εποχές παγετώνων λάμψεις από σμάλτο παράξενων κρανίων-μετεωριτών ποταμούς στραγγισμένους σε ατέρμονες στρώσεις χαλικιών μάρτυρες αδιάψευστους και οδηγούς για τη θάλασσα. 13/4/2016 To Koskino

Άραγε ποιος παράδεισος σε ξέβρασε Xρόνια κλεισμένο εδώ όσα σταγόνες Στην οροφή σπαθιά να κρέμονται Κι απόξω πάντα οι παγετώνες.

Μόνο, Αγαθέ, όταν πεθάνουμε Φτιάξε μας στήλες άλατος Σ' αστραφτερή αμμουδιά. Να πίνουμε αργά τα κύματα Να φχαριστιόμαστε φρέσκο αεράκι Nα μη νοιαστεί κανείς.

Σε μια τυχαία σειρά μιλούνε τα ποιήματα τυχαία νοήματα. Ας παραστήσουμε έστω τους ανόητους δια λόγους ευνόητους. Κύριε εκδότα, δεν είν' αργά. Τι λέτε, παίζουμε ακόμα μια παρτίδα; 9/4/2016 Bibliotheque

Όλη τη νύχτα ξήλωνες το στίχο Κι απ' το πρωί... μαντάρισμα και πάλι. Μ' ένα βαρύ, βαρύτατο κεφάλι "Πούστη", ψελλίζεις, "δε θα σε πετύχω!" Αλλά εκείνος, δώσ' του ξεγλιστράει Αδιάφορος, σα βλέμμα νεκροθάπτου. Ψωροπερήφανος και μη μου άπτου Γελά... κι όλο μακρύτερα πετάει.

Παντόφλες σέρνει η Ιστορία Και μένεις με την απορία Αν θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς Αν θα τολμούσε κάτι εμπρός Ν' αλλάξει... μ' όλους τους κινδύνους Μ' όλης της Γης τους μανδαρίνους ! Απ' το καλάθι με τα ψώνια Ψάρια καθώς γλιστρούν τα χρόνια.

Βαθιά αλληλέγγυοι Οι ευσυγκίνητοι εκδότες Οι τσιμενταρισμένοι κριτικοί Οι πολλά υποσχόμενοι "νέοι δημιουργοί" Σε καρναβαλικά μνημόσυνα Διαρρηγνύουν τα ιμάτια Χωρίς μια μύγα στο ποτό τους. 22/6/2016 Aτέχνως

Εκείνη η καρέκλα σήμερα Σα να με περίμενε Κουρασμένο να γείρω επάνω της Με τη βρεγμένη ομπρέλα μου για σκήπτρο Και το μακρύ μου ποδαρόδρομο παράσημο · Αξεχώριστο— Μες στην ατέλειωτη αναμονή τόσων ανθρώπων.

Μπεγλερίζει κεφάλια ο βαρδάρης ο τρελός της γειτονιάς τραγουδά εμβατήρια αμέριμνα τα παιδιά χωνεύουν στον ήλιο κάτω από ανηφορικά βράχια που στεφανώνουν τη θάλασσα τεμνόμενα με το βαρύθυμο 15άρι το ξεχασμένο ακόμη παλτό στο κεφαλόβρυσο όπου χιλιάδες πλινθόκτιστα μνημεία τώρα μπαζωμένο ρέμα διαβαίνει ο πρώτος μήνας της άνοιξης κι οι παράλυτοι περιμένουν κι οι τυφλοί περιμένουν κι η Μαγδαληνή περνά ιδρωμένη μ' ένα σκισμένο τζιν τα μαλλιά της αχτένιστα και τσούρμο οι μαθητές ξοπίσω της παίζουν ξυλίκι. 20/3/2016 To Koskino   31/3/2016 Bibliotheque

Χαμένος κόπος, δε με ξεγελάς. Τον Μάρτη σου, τον ψεύτικον Απρίλη δε νιώθω πάρα οφθαλμαπάτες. Μαινάδα εσύ υπέροχη, ολοπόρφυρη, παλιά πουτάνα στο κουρμπέτι, όμως ξεχνάς: Έχω θητεία στα λόγια...

Ποίημα εν, διδακτικό— διαδικτυακό, κουμπί και πτήση! Φωτιά στη γούνα αν ξεχωρίσει απ' τον δακρύβρεχτο σωρό άπειρων ημερολογίων και δοκιμίων πάσας νόσου— φευ, κι απ' τα πλήκτρα των λογίων (αλίμονό σου, απομονώσου!) Σε στοχασμούς χιλιοειπωμένους αυτό που μένει είν' η πόζα. Κομπάρσους κι αποτυχημένους χρειάζεται η καινούργια πρόζα: διάλεξε —μ' έσκασες!— μια συνταγή, δοκιμασμένες έχει τόσες... Μπες σ' έναν όμιλο, μια επιτροπή, γίνε κοκόρι για τις κλώσες. Προώρισται, έτσι, να γυαλίσει, χωρίς λεκέ ν' αφήσει ή στίγμα... Λόγω τιμής, θα ξεπουλήσει! Και δε θα μείνει ούτε για δείγμα. 11/8/2016 Fractal

Mπάλες κανονιών Πέφτουν γύρω οι μέρες Εκδικούμενες. Τέτοια πολιορκία Θέλει γερό στομάχι.

Πρωινό Φλεβάρη — Η εύθραυστη Ρομά Αστραπιαία χαμογελώντας Σήκωσε τη μακριά της φούστα Πάνω απ' τ' ανάποδα καφάσια Που υποχώρησαν με δύναμη Κι ευθύς ακούστηκαν Κρακ αλλεπάλληλα Μέσα στη λιμανίσια υγρασία Ξύλα σπασμένα με το πόδι.

To φαστφουντάδικο που έβγαινες μικρός Είναι κλειστό, παρατημένο εδώ και χρόνια. Αραιά και πού κάνας περαστικός Στέκεται και κοιτάζει με συμπόνια Τον κοιμισμένο άστεγο εμπρός —Aφήνοντας για μια στιγμή τα ψώνια— Στο σκαλοπάτι που δρασκέλιζες μικρός Και τώρα το διαβαίνουν τα τελώνια.

Περιφορά σεπτών θεωριών Ανάμεσα εσύ ακροβάτης Συσχετισμών— Μυσταγωγία και μακελειό! Τόσες γενειάδες σε Κρανία φιλοσόφων Βορά ανθρώπων… Θάλαμοι πάχυνσης Ώριμων προς σφαγή ιδεών. 12/9/2015 Ατέχνως

Αφού δε μένει κάτι άλλο ν' αποδείξεις Προς τι ακόμη επιμένεις, ποιητή; Δε σου 'ναι κιόλας αρκετή συγκομιδή Τόσων ψυχών λησμονημένων οι αφίξεις; Αυτούς τους σκέπασε το κύμα, μα εσύ Σπρώχνεις το στίχο με το ζόρι, σα σκυλί Πικρά και άνοστα σποράκια σε χαρτί Οι λέξεις-πλήξεις. 22/6/2016 Ατέχνως

Το αριστερό παρελθόν Δε φεύγει ποτέ απ’ τη μόδα Αρκεί το παρόν να είναι Συγκαλυμμένα δεξιό Αναθεωρητικό νεοφιλελεύθερο Να εμφανίζεται χαριεντιζόμενο Σε διαλέξεις και χοροεσπερίδες “Ουδέτερο” αστικοδημοκρατικό απολιτίκ Καταπλήσσοντας με μία δόση αυτοκριτικής Και άφθονο χιούμορ Ανταρκτικής Απευθυνόμενο από τον πάτο του βαρελιού Στα πιο ποταπά ένστικτα Του έχω, άρα είμαι . 13/2/2016 Aτέχνως

Κάποια φορά σε γέλασε η ανάμνηση. Μικραίναν και μικραίναν τα τοπία. Τώρα βαδίζεις μπρος και σε απόσταση από την παιδική σου ηλικία.

Βέλος στη χορδή Και πέτρα στη σφεντόνα Γύρνα με στον αιώνα Που είχα γεννηθεί Πρίγκιπας και φτωχός Αλλοτινός ιππότης Ή ξεπεσμένος πότης Αυτόχειρας αστός Για το μεράκι εκείνης Τώρα σα να θυμάμαι Με πιάνει, περπατάμε Στο ανέβασμα μιας δίνης Με πιάνει, την προσέχω Το ανέβασμα κρατάει Κανείς μας δε μιλάει (Αχ, σ' έχω πάλι, σ' έχω!) Κι έξαφνα, το φιλί Βέλος, χορδή, σφεντόνα Και πέτρα στον αιώνα Τα στόματα μαζί! 13/2/2016 Aποστακτήριο

Θα αρχίσουν πάλι με τις ημέρες, ώχου!, και με τις επετείους: να δίνουν ορισμούς, να απαγγέλουν, τσιτάτα να τιτιβίζουν και να στηρίζουν το πηγούνι με τον αντίχειρα και κάπως με το δείκτη. Τόσα και τόσα στέκια παθιασμένων, τόσες βελούδινες σειρές προσκεκλημένων, στοίχημα πάλι φέτος δε θα τους χωρέσουν. 13/3/2016 Bibliotheque

Πολλές φορές την έχω επαναλάβει αυτή τη βόλτα. Περνώ αλλεπάλληλα στενά. Κάποτε βγάζουν σε μεγάλους δρόμους, ανάμεσα από παλίμψηστα πολυκατοικιών. Σήμερα δεν είναι όπως άλλοτε. Πλάκωσε μουντός καιρός. Κλειστά μαγαζιά και γάτες πουθενά στα πεζοδρόμια. Ντουντούκες και πανό στην Εγνατία. Ενώνομαι με το ανθρωποποτάμι. Παχιά κόκκινα γράμματα σε άσπρο φόντο. Στο προσωπικό φόντο της μοναξιάς, κάπου κρεμασμένη η εικόνα σου. Φωνές-συνθήματα δίνουν το ρυθμό σε βήμα αυτόματο. Όμορφα χαμόγελα και πίστη! (αυτό είχα θαυμάσει πρώτο πάνω σου). Νεολαία.

Έκτακτη κλήση απ’ το νεκροταφείο. Ένας νεκρός ζωντάνεψε. Ψάχνει να βρει τους συγγενείς του. Τον κερνάμε πικρό καφέ. Τον ρωτάμε τι είδε και πώς έγινε Έτσι, εν τω μέσω της νυκτός. “Μη με ρωτάτε”, μας λέει. “Προς Θεού! Θα καταλάβετε Όταν έρθει κι η σειρά σας…” 2/2/2016 Το Koskino

Δεν μπορώ Παρά ν' αναρωτιέμαι Όταν σε πετυχαίνω Στο άσκοπο σουλάτσο μου Πόσα κονόμησαν Απ' το πετσί σου —Τώρα οι δυο μας, π ό σ α; Όμως, μην είσαι βιαστική! Εγώ δεν βιάζομαι. Όσο και να με τρέξεις πια Δεν προλαβαίνω.

Καλώς να ορίσεις, νέε ποιητή! ― Μετά από τόσο καταστάλαγμα ― Εδώ που χρόνια εμπόροι τρώνε σάρκες Κι οι στίχοι μένουν ορφανοί … Εδώ μαζί· στο κατασπάραγμα!

H επανάσταση θα φτάσει Εκεί που δεν την περιμένουμε Κι όχι με τους δικούς μας όρους. Όταν ξεσπάσει Ο κόσμος θα 'χει ωριμάσει Όπως το έντομο μες στο κουκούλι. H επανάσταση θα φτάσει Εκεί που δεν την περιμένουμε Άμαθοι όμως εμείς θα επιμένουμε Σ' ένα άδειο κέλυφος. Σ' ό,τι υπήρξε κάποτε Μόνο και μόνο να την ετοιμάσει. 2/2/2016 Bibliotheque

Βάζεις το νου σου να καλπάσει Εκεί που φύτρωναν τα δάση. Εκεί που βακχικά τοπία Απόμειναν βουβά και κρύα. Μες στους πυκνούς πυκνούς τους κλώνους Περάσματα σε άλλους χρόνους. Κι έχεις, καλά καλά, ξεχάσει Αν φύτρωναν ποτέ εκεί δάση...

Όταν διακόψεις τη φωνή... Πόσο τα πρόσωπα ημιτελή! Πόσο ξεκρέμαστοι οι μορφασμοί που περισσεύουν.

Όσοι μιλάτε τώρα εκ του ασφαλούς, πρέπει μικροί να φάγατε πολύ παντεσπάνι. Αφού δεν μπορώ να διασχίσω το σώμα της μάνας μου, διασχίζω το σώμα της πόλης μου. Κάπως έτσι δεν το ΄λεγε ο Πεντζίκης; Κάστρα, Πανεπιστήμια, Καμάρα Ναυαρίνου, Θερμαϊκός... Και κάπου ενδιάμεσα, παλιά χριστιανικά νεκροταφεία. Κι άλλα πολλά που μόνο τα φαντάζεσαι. Έχεις την πολυτέλεια ακόμη να φαντάζεσαι... Θα πρέπει να 'φαγες πολύ παντεσπάνι! 23/1/2016  To Koskino

Προσκυνητής Σ' άνισο αγώνα Θανάτου και ζωής Με παγωμένο ιδρώτα Κλέβεις στιγμές να παραβγείς Κάποτε ωραίος νικητής... Σαν πρώτα. Όσο γι' αυτό Έχεις καιρό να δοξαστείς Για τέτοια μην ανησυχείς Και ρώτα Αν πρόφτασε ποτέ κανείς Τους κόπους του να δει ευτυχής Πριν σβήσουνε τα φώτα.

Πολύ απασχολημένοι! Πολύ απασχολημένοι! Κινητά μεδουσών εγκεφάλων... Μια γαλάζια στιγμή Δεν τους μένει Να μετρήσουν τα Ναυάγια των άλλων. 29/1/2016 Στιγμές

Γκρεμίστηκες απ' τη φωλιά Και τη δική σου μυρωδιά Αχ, δε γνωρίζει! Τ' αδέρφια σου από ψηλά Σου στέλνουνε το έχε γεια Μα δε δακρύζει. Αποσυνάγωγος περνάς Μέρες και νύχτες συμφοράς· Σε μακαρίζει! Τώρα στη ζέστη της φωλιάς Το κρύο στόμα μιας οχιάς Συρίζει...

Θάνατοι παράμετροι, περίμετροι Κλειστές γραμμές Στα χαλάσματα "Κανείς! Πουθενά..." Μπότες, γοερές κραυγές, σκυλιά · Περίπολος για τους εναπομείναντες.

Πόλη σειρά καμένα χαρτόκουτα Δρόμοι μπλοκαρισμένες αρτηρίες Πύργοι-γιαπιά αθώα του αίματος Απόψε που περήφανα κοιμάται! Και ποια Σμαρώ Και ποια Καλαμαριά... 13/1/2016  Αλλιώς

T α ψάρια, ας μη θυμούνται,  πεθαίνουν κι αναδύονται! Οι άνθρωποι, μ' όλο τους  τον μνημονικό εξοπλισμό... ακολουθούν αντίθετη πορεία.

Ήθελες να με πείσεις πως δεν υπάρχουν άγιοι Όμως εγώ τους βλέπω Όταν αργά, πριν κοιμηθώ, σβήνω το φως Στην άκρη της φλόγας που απομένει να τρεμουλιάζει Μπρος στο παλιό, προσφυγικό εικονοστάσι. Έχουν μια καταπληκτική ωραιότητα Αυτοί οι ξεριζωμένοι άγιοι με τις αυστηρές μορφές Και τη σιωπηλή τους παρουσία.

Όλος ο κόσμος ένα ψόφιο γατί δίπλα σε κάδο γεμάτο υπολείμματα και χαλκοπράσινες μύγες, φορτωμένο ξέχειλα από τους καταναλωτές των εορτών... Δεν ζωντανεύει.

Το κοινωνικό ασανσέρ σταμάτησε μεταξύ 5ου και 6ου. Έχουμε υπομονή, αλλά ο χώρος είναι λιγοστός. Πέφτει το φως και σώνεται ο αέρας. Περιμένουμε τους τεχνικούς να μας απεγκλωβίσουν. Όμως αργούν. Κι ένας κύριος μόλις λιποθύμησε. Ηρεμήστε! Είναι στο δρόμο. Οπωσδήποτε έρχονται. Κάποτε θα 'ρθουν! (Θα 'ρθουν;) Εκείνη η ρημάδα η πινακίδα πριν εισέλθουμε...